Het is 3 november, een uur of half acht en de avond is al gevallen over Paramaribo. Wij ziten op ons riante balkon en genieten van een drankje, een muziekje en het uitzicht en wachten vol ongeduld op bericht uit Nederland van Karel en Veronique. Ze is al een week over tijd, dus het kindje kan nu elke dag komen. Het onweert, zoals veelvuldig gebeurt de laatste dagen. Vandaag ontbreken de wind, de regen en de donder. Het zijn alleen maar lichtflitsen deze keer. Opeens is er een enorme bliksemflits en de lucht boven de stad is even helder wit. Dan een oorverdovende stilte en totale duisternis. Geen donderklap. Ik geloof dat mijn hart ook even stilstaat van schrik. De stroom is uitgevallen en het is dood en doodstil, alsof de wereld is vergaan. Harry gaat op de tast naar beneden en haalt het zaklampje op. Zijn mobiele telefoon gaat, het is Karel, maar de verbinding wordt onmiddellijk weer verbroken. We hebben geen licht, geen water, geen internet en alle telefoons zijn dood. We kunnen niet bellen naar Nederland. Het duurt bijna een uur voordat we contact krijgen, we zitten nog steeds in het donker.
Karel belt en vertelt dat we opa en oma zijn geworden van een gezonde prachtige kleinzoon. Hij heet Daniël, wat een mooie naam. Moeder en kind maken het goed. Vader en moeder zijn wel allebei heel moe. Het was een zware klus. Harry is apetrots, hij is nu OPA! We zijn allebei vreselijk blij, maar het doet ook zeer. O, wat zijn we nu ineens vreselijk ver weg.
Inmiddels hebben we foto's van Daniël gezien en we hebben hem zelfs al live op Skype gezien. Een prachtig mooi ventje, ik wil hem het liefst zo van het scherm plukken.Van harte gefeliciteerd lieve Karel en lieve Vero met dit mooie wondertje. We wensen jullie veel geluk en wijsheid!
