Paramaribo, 2 december 2012

Het is schandalig lang geleden, ik weet het, ruim een half jaar, dat ik iets met mijn blog heb gedaan. Nu wil ik er toch weer wat leven in blazen, de goede voornemens zijn er in elk geval.

We waren hier 31 augustus precies één jaar en dat hebben we gevierd, we zijn lekker uit eten geweest. We hebben het nog steeds helemaal naar onze zin. In juli, augustus en september was het erg rustig. Bijna geen gasten voor het guesthouse en we begonnen ons wel wat zorgen te maken. De knip was helemaal leeg. Gelukkig is het tij gekeerd, ons huurcontract is verlengd en we  kunnen weer opgelucht ademhalen.

Het lijkt soms wel alsof we iedere week harder werken dan de week ervoor. Trips maken doen we niet meer zo vaak jammer genoeg, ’s avonds de hort op schiet er ook vaak bij in. Ik ben meestal te moe en dan blijven we lekker ‘goedkoop’ J thuis en kijken een film of zo. Zo heel af en toe zoeken we onze muzikale vrienden wel op natuurlijk. Ik word zo blij altijd als die jongens spelen! Wat loopt  er vreselijk veel talent rond in dit land, zomaar in ’t wild. Niet alleen muzikaal talent hoor, ook beeldend kunstenaars en schrijvers genoeg hier!

Met de taartenbakkerij ben ik gestopt. Veel werk, weinig  of geen verdiensten en heel erg veel gezeur. De zaak in het centrum, waar ik aan leverde, heeft een eigenaar met heel erg veel noten op zang. Veel vragen, niks geven, geen promotie, ouwe taarten verkopen. Ik vond het genoeg. Hij mag wat leuks doen met mijn ouwe taartjes die hij nog overhad. Wat? Dat moet ie maar zelf verzinnen. Ik ben blij dat ik ermee gestopt ben. Het hoofddoel van de taartenverkoop was, genoeg geld verdienen om mijn vriendin aan een fatsoenlijk inkomen te helpen. Dat is niet meer nodig. We hebben iets voor haar gevonden en ik ben heel erg blij voor haar. Ze heeft nu geen tijd meer om mij af en toe te helpen met poetsen, dat is dan wel weer een beetje jammer…….voor mij.

De boekenverkoop begint ook op gang te komen. We krijgen zoetjesaan wat meer bekendheid. We hebben nu een webwinkel, boekzoeker.com. Harry heeft de site gemaakt, ik vind  het een prachtige site. Het boekengedoe is heel  erg veel werk, maar ik ben helemaal in mijn sas. Hartstikke leuk om te doen!!!!! Mijn dagen zijn alleen te kort.

Begin volgend jaar komt mijn zus en in maart hopen we ook eindelijk onze kleinzoon in levende lijve te ontmoeten en zijn vader en moeder natuurlijk. Hij werd in november 1 jaar, de schat. Heerlijk kind, altijd lachen. Doen wij trouwens ook om onszelf, lachen. Ik zit hier regelmatig  met Harry voor de webcam  kinderliedjes te zingen als we een Skype ontmoeting hebben. Daniël volgt het belangstellend hoor, we hebben echt contact en hij klapt vrolijk mee, of vaart schuitje mee, dat hangt natuurlijk van het liedje afJ. We verheugen ons heel erg op de komst van de familieleden. Mijn zus is de eerste ‘echte eigen’  bezoeker die we krijgen.

 

Tja en het leven wordt ook wat ‘gewoner’ hier natuurlijk voor ons. Je raakt  gewend aan allerlei zaken, waar je je in het begin nog aan ergerde of over verheugde. We weten ondertussen wel dat wandelen of fietsen en ook autorijden in de stad geen pretje is en het ook niet wordt. Veel teveel auto’s , veel teveel kuilen en putten zonder deksel, geen trottoirs of fietspaden. Veel teveel mensen die hun afspraak niet nakomen. Paramaribo is wat dat betreft echt de stad waar niemand doet wat ie zegt.

Nou moet ik wel zeggen dat ik ook steeds meer geniet van alle lieve mensen die we hebben leren kennen, of al kenden en nog beter hebben leren kennen. Van ons heerlijke huis, de temperatuur, de spectaculair mooie luchten als de zon opkomt of ondergaat, de vogels, de kikkers. Tsjonge, concerten hier hoor als de zon onder is. Kikkers, krekels en vogels, allemaal tegelijk. Mooi orkestje, gratis en voor niks iedere avond, hartje stad.

We ontpoppen ons hier als ware ondernemers. Grappig want dat had ik helemaal niet achter mezelf gezocht. We hebben allebei veel plezier in het wonen en werken hier en tot en met vandaag geen tel spijt gehad van ons besluit. Hier hard werken is echt 100 x leuker  dan in Nederland zonder werk zitten en duimen draaien. We voelen ons thuis. Ik mis alleen mijn jongens heel erg, maar wie weet wat er nog eens deze kant op komt. Per slot van rekening zeggen we hier niet voor niets ‘bij God en in Suriname is alles mogelijk’.

 

 

 

 

Mariënbosch en Matapica.

De hoogste tijd voor een nieuw blogje. Het is inmiddels een paar maanden geleden dat ik onze belevenissen met jullie gedeeld heb.  

Guesthouse Henin.

We hebben het allebei razend druk. We hebben gelukkig regelmatig gasten in het guesthouse en dat is leuk, maar brengt ook een hoop werk met zich mee natuurlijk. Vaak wassen, twee keer per week poetsen beneden en zo heel af en toe maak ik mijn eigen huis ook nog wel eens schoon. Soms organiseren we een trip voor onze gasten. Ze zijn tot nu toe erg  tevreden over alles en daar doen we ook hard ons best voor, maar toch. Superleuk vinden we dat.

Henin services.

Inmiddels zijn we officieel een bedrijf en ingeschreven bij de kamer van koophandel. Henin services. Harry neemt al het ‘papierwerk’ voor zijn rekening.

Henin books.

De boekenverkoop komt langzaam maar zeker op gang, we hebben nu twee locaties en er komt zeer binnenkort een derde bij. Leuk hoor, dat boekengedoe! Ook veel werk, ieder boek moet natuurlijk geprijsd en vervolgens netjes in de database. Dat is mijn klus.

Heel wat takken van sport zijn we dus aan het ontwikkelen hier. We willen graag alles een beetje betaalbaar  houden, alles is hier al zo duur!  Overnachten in Paramaribo is niet goedkoop, boeken zijn vreselijk duur en trips zijn helemaal niet te betalen. In ons guesthouse hanteren we hele redelijke prijzen, onze boeken zijn netjes en betaalbaar en de trips….. daar wordt hard aan gewerkt.

Vorige maand hadden we onze goede vriend Cor op bezoek en hij heeft ons Landgoed Groot Mariënbosch laten zien, omdat we daar misschien ook trips naar toe willen gaan maken met onze gasten. Ja ja, een heus werkbezoek! Je kunt natuurlijk niet zomaar iets aanprijzen, als je het niet zelf eerst onderzocht hebt. Het werd een zware werkdag, dat snap je J.

Cor heeft ons twee keer meegenomen naar Landgoed Groot Mariënbosch en beide dagen waren fantastisch. We hebben eind 2009 al gesolliciteerd bij Cor, niet dat er een vacature was, maar we wilden graag beheerder worden op het landgoed. Er is nog steeds geen vacature, maar wie weet wat er nog eens gebeurt. Voorlopig zwaait de uiterst sympathieke mede-eigenaar Saoed de scepter op het landgoed.

De tocht over de rivier ernaartoe verveelt me nooit, al maak ik ‘m nog honderden keren. Vanaf de Commewijnerivier zijn we de 900 meter lange kreek van Landgoed Groot Mariënbosch ingevaren. Dat kan alleen als het vloed is.

De directeurswoning is prachtig en authentiek. Het is net een klein museum, met foto’s  van de familie van Saoed en allerlei voorwerpen die al jaren bij het huis horen. Het was geweldig om alles nu eindelijk eens met eigen ogen te aanschouwen en, nog belangrijker voor mij, het voelde goed. We hebben eerst maar eens geposeerd voor het huis en toen een stukje  gewandeld,  in de tuin om het huis heen en we zijn ook over de plantage naar Guadeloupe gelopen. Je bent daar midden in de natuur en het er heel stil, je hoort alleen vogels. Er zijn ook veel apen en heel veel kaaimannen, maar die hebben we niet ontmoet deze keer.

Wat een mooi stukje van de wereld! Saoed is een geweldige gastheer en heeft ons beide dagen schandalig verwend. De hele dag door heeft hij gekookt voor ons en de zes stagiaires die ook te gast waren. En koken dat kan ie! We zijn ook, via Plantage  Johanna Margaretha naar Matapica geweest. In kleine bootjes door de wetlands naar het strand aan de Atlantische oceaan. Tjongejonge, wat een belevenis. Overal water, bomen, ongelooflijk veel waterlelies, nog meer water en zelfs toen de hemel onverwachts  een hele flinke duit water in het zakje deed, kon dat onze pret niet drukken. We zijn uren op het strand geweest,  we hebben een kite- surfer gezien, Saoed heeft weer gekookt, ik heb foto’s gemaakt, gewandeld, een beetje met mijn blote voeten in de modder gebaggerd, geholpen met de afwas. Alles was even leuk! Omdat we er niet zijn blijven slapen hebben we geen reuzenschilpadden gezien jammer genoeg. We zagen wel een nest, dat was de vorige avond leeggehaald door stropers. Wie doet nou zoiets!!!!

We hebben echt een super heerlijke dag gehad. Niet alleen wij, ik ben waarschijnlijk een beetje bevooroordeeld,  ook de stagiaires hebben genoten. Ze waren tijdens een eerder bezoek aan het landgoed allemaal in één klap verliefd en zijn teruggekomen voor meer en maakten alweer plannen voor een volgende keer. Ze willen hun ouders nu ook naar Suriname hebben en dan iedereen meenemen naar het landgoed en naar Matapica. Ik ben benieuwd. Saoed zal het nog druk krijgen in de toekomst ben ik bang. Gelukkig heeft hij een hele goeie steun en toeverlaat, Ashwin, dus dat komt wel goed denk ik. We gaan dus in elk geval binnenkort trips naar Mariënbosch en Matapica organiseren.

We hebben al meerdere malen trips naar de dolfijnen en naar de ‘buurplantages’ gemaakt en ook verzorgd voor gasten. Heerlijke dagen zijn dat altijd. Het is niet gemakkelijk om hier financieel  te overleven’ maar wat een land, wat een land, wat een heerlijk land!

Grote en kleine bijzonderheden.

Soms heb ik periode dat ik het moeilijk vind om de moed er in te houden. De laatste week van december was zo’n periode. Geen kinderen op bezoek met kerst, geen oliebollen bakken, niet kaasfonduen met mijn extra moeder, nog geen klanten voor het guesthouse ondanks de nieuwe website die Harry gemaakt heeft www.henin.nl , geen ‘oude’ vrienden in de buurt. Alles was anders dan anders, een beetje onwennig. Gelukkig gebeurde er weer van alles waardoor het me onmogelijk werd gemaakt om in mijn somberheid te blijven hangen. Grote en kleine bijzondere gebeurtenissen.

Heel bijzonder vond ik de uitnodiging die we kregen van lieve vrienden om de receptie ter ere van hun 50ste trouwdag mee te maken. Ze willen ons graag helpen en vonden het een goede gelegenheid voor ons om mensen, hun vrienden, te ontmoeten. Het was een hele bijzondere avond. Goed georganiseerd en lekker eten en drinken natuurlijk, hoe kan het anders in Suriname. Het mooiste vond ik het gouden bruidspaar. Ze straalden de hele avond en keken naar elkaar als twee verliefde pubers! Wij vonden het een genot en een voorrecht om erbij te zijn, wat een mooi voorbeeld deze twee mensen in een wereld waar zoveel relaties op de klippen lopen.

Onze buurman heeft een papegaai, hij heeft geen naam dus heb ik ‘m, niet erg origineel, Buurgaai gedoopt. Ik praat elke dag een poosje met Buurgaai, nu al ruim twee maanden. Hij krijgt elke dag een paar kersen van me en af en toe een peper. Madame Jeanette, daar is hij gek op en het schijnt het praten te bevorderen. Buurgaai zegt niets tegen me ondanks de pepers, nooit, beetje jammer, maar ik geef de moed niet op en blijf hem voeren met mijn eigen praatjes, kersen en veel peper en blijf ondertussen hopen dat de aanhouder wint. De dag na de receptie zwaaide ik een bezoeker uit en lette totaal niet op Buurgaai. Ineens hoorde ik hem. ‘Hallo, hoe gaat het, wat? Hallo, hoe gaat het, wat?’ Met een lekker Surinaams accentje, dus je kunt je voorstellen hoe het ‘WAT’ eruit kwam. Ik moest vreselijk lachen, wat een loeder, nooit wat zeggen en als ie geen aandacht krijgt dan doet ie wel ineens zijn best. Een kleine bijzonderheid misschien, maar toch een lesje voor mij. Mijn geduld is niet voor niets geweest, dus ik ga dapper door met alles.

Woensdagavond zijn we naar de Orange Blues Bar aan de Rooseveltkade geweest. Woensdag is klaverjasavond bij de OBB, maar wij gingen voor het eten. Gastheer Jeroen is een geweldige kok, dus als we onszelf willen verwennen en bruin kan het trekken, dan gaan we eten bij Jeroen. Zodra ik ging zitten zag ik haar! O wat leuk, ik ben al jaren een bewonderaar. Ze is niets veranderd, zelfde haar, grijs, in een knotje. Keurige witte blouse, zelfde magere koppie, zelfde glimlach. Ik zag ook een paar dingen die ik nou niet direct herkende. Grote fles bier op tafel, lange glimmende oorbellen in haar oren en……………… ze was vol vuur aan het klaverjassen! Nee, ik wist het ook wel, zij kon het niet zijn. Ze is al een tijdje geleden gaan hemelen, Majoor Bosshardt. Maar toch, ik vond het heel erg leuk om haar weer even terug te zien.

Oudjaarsavond, om vijf minuten voor acht Surinaamse tijd gaat de telefoon. Het is Jonathan, de jongste zoon. We moeten op Skype komen. Dat doen we natuurlijk snel. Het is in Nederland vijf voor twaalf. Even prutsen aan de computer en ja hoor, daar is Jonathan met vriendin en drie grote broers! Ze roepen in koor ‘Happy New Year!’ Nou wat geweldig, vier jongens bij elkaar om mij te verrassen. Dat is goed gelukt, wat een mooi cadeau van de boys. Heel erg mooi om zo het nieuwe jaar in te gaan, dat geeft de burger weer moed!