Paramaribo, 2 december 2012

Het is schandalig lang geleden, ik weet het, ruim een half jaar, dat ik iets met mijn blog heb gedaan. Nu wil ik er toch weer wat leven in blazen, de goede voornemens zijn er in elk geval.

We waren hier 31 augustus precies één jaar en dat hebben we gevierd, we zijn lekker uit eten geweest. We hebben het nog steeds helemaal naar onze zin. In juli, augustus en september was het erg rustig. Bijna geen gasten voor het guesthouse en we begonnen ons wel wat zorgen te maken. De knip was helemaal leeg. Gelukkig is het tij gekeerd, ons huurcontract is verlengd en we  kunnen weer opgelucht ademhalen.

Het lijkt soms wel alsof we iedere week harder werken dan de week ervoor. Trips maken doen we niet meer zo vaak jammer genoeg, ’s avonds de hort op schiet er ook vaak bij in. Ik ben meestal te moe en dan blijven we lekker ‘goedkoop’ J thuis en kijken een film of zo. Zo heel af en toe zoeken we onze muzikale vrienden wel op natuurlijk. Ik word zo blij altijd als die jongens spelen! Wat loopt  er vreselijk veel talent rond in dit land, zomaar in ’t wild. Niet alleen muzikaal talent hoor, ook beeldend kunstenaars en schrijvers genoeg hier!

Met de taartenbakkerij ben ik gestopt. Veel werk, weinig  of geen verdiensten en heel erg veel gezeur. De zaak in het centrum, waar ik aan leverde, heeft een eigenaar met heel erg veel noten op zang. Veel vragen, niks geven, geen promotie, ouwe taarten verkopen. Ik vond het genoeg. Hij mag wat leuks doen met mijn ouwe taartjes die hij nog overhad. Wat? Dat moet ie maar zelf verzinnen. Ik ben blij dat ik ermee gestopt ben. Het hoofddoel van de taartenverkoop was, genoeg geld verdienen om mijn vriendin aan een fatsoenlijk inkomen te helpen. Dat is niet meer nodig. We hebben iets voor haar gevonden en ik ben heel erg blij voor haar. Ze heeft nu geen tijd meer om mij af en toe te helpen met poetsen, dat is dan wel weer een beetje jammer…….voor mij.

De boekenverkoop begint ook op gang te komen. We krijgen zoetjesaan wat meer bekendheid. We hebben nu een webwinkel, boekzoeker.com. Harry heeft de site gemaakt, ik vind  het een prachtige site. Het boekengedoe is heel  erg veel werk, maar ik ben helemaal in mijn sas. Hartstikke leuk om te doen!!!!! Mijn dagen zijn alleen te kort.

Begin volgend jaar komt mijn zus en in maart hopen we ook eindelijk onze kleinzoon in levende lijve te ontmoeten en zijn vader en moeder natuurlijk. Hij werd in november 1 jaar, de schat. Heerlijk kind, altijd lachen. Doen wij trouwens ook om onszelf, lachen. Ik zit hier regelmatig  met Harry voor de webcam  kinderliedjes te zingen als we een Skype ontmoeting hebben. Daniël volgt het belangstellend hoor, we hebben echt contact en hij klapt vrolijk mee, of vaart schuitje mee, dat hangt natuurlijk van het liedje afJ. We verheugen ons heel erg op de komst van de familieleden. Mijn zus is de eerste ‘echte eigen’  bezoeker die we krijgen.

 

Tja en het leven wordt ook wat ‘gewoner’ hier natuurlijk voor ons. Je raakt  gewend aan allerlei zaken, waar je je in het begin nog aan ergerde of over verheugde. We weten ondertussen wel dat wandelen of fietsen en ook autorijden in de stad geen pretje is en het ook niet wordt. Veel teveel auto’s , veel teveel kuilen en putten zonder deksel, geen trottoirs of fietspaden. Veel teveel mensen die hun afspraak niet nakomen. Paramaribo is wat dat betreft echt de stad waar niemand doet wat ie zegt.

Nou moet ik wel zeggen dat ik ook steeds meer geniet van alle lieve mensen die we hebben leren kennen, of al kenden en nog beter hebben leren kennen. Van ons heerlijke huis, de temperatuur, de spectaculair mooie luchten als de zon opkomt of ondergaat, de vogels, de kikkers. Tsjonge, concerten hier hoor als de zon onder is. Kikkers, krekels en vogels, allemaal tegelijk. Mooi orkestje, gratis en voor niks iedere avond, hartje stad.

We ontpoppen ons hier als ware ondernemers. Grappig want dat had ik helemaal niet achter mezelf gezocht. We hebben allebei veel plezier in het wonen en werken hier en tot en met vandaag geen tel spijt gehad van ons besluit. Hier hard werken is echt 100 x leuker  dan in Nederland zonder werk zitten en duimen draaien. We voelen ons thuis. Ik mis alleen mijn jongens heel erg, maar wie weet wat er nog eens deze kant op komt. Per slot van rekening zeggen we hier niet voor niets ‘bij God en in Suriname is alles mogelijk’.