zaterdag 20 april 2013


Nog meer vreemde vogels op bezoek.

Soms heb je geluk, soms heb je pech. Zo is het leven.

Mijn favoriete fruit is banaan en dat kun je hier kopen, het hele jaar door. Altijd lekker, nooit duur. Dat is mazzel zou je zeggen, maar helaas. Zodra ik banaan eet krijg ik vreselijke pijn in mijn maag. Dat neemt niet weg dat ik af en toe eigenwijs ben en toch één eet.

Deze week hadden we op de tafel in de woonkamer een heerlijke tros liggen. Dus ik besloot te ‘zondigen’. Heerlijke banaan, echt waar, maar  mijn geluk was weer eens van korte duur, dus de rest liet ik, met pijn in hart en buik J, liggen voor mijn lief.

De laatste banaan bleef lang op de schaal liggen en lachte me steeds toe J. Zijn broer lag me nog vers in het geheugen én zwaar op de maag, dus ik liet ‘m mooi liggen waar ie lag.

Een paar uur later komt Harry de kamer binnen om zijn banaan te halen en ziet een vogel, midden in de kamer, op de rand van de fruitschaal vreselijk zitten schransen. De hele tafel onder de troep en meneer bleef gewoon dooreten. We hebben hier niet alleen brutale apen, ook brutale vogels blijkbaar. In eerste instantie zag ik geen vogelkak. Mazzel dacht ik. Vanmorgen vond ik toch een flinke kwak kak op mijn houten schaal. Misschien ook mazzel, wie weet. Men zegt dat het geluk brengt als er een vogel op je poept, misschien geldt dat ook wel voor je interieur.
 

We krijgen niet alleen binnen vliegende gasten, maar ook in het zwembad!  Een stel Grietjebies uit de buurt heeft ons zwembad ontdekt en als wij er niet in liggen, komen zij badderen. Ze komen laag aanvliegen, scheren even met de buik over het water en schudden het water van zich af op een tak in de buurt, om vervolgens weer een duik te nemen. Heel grappig om te zien en ik heb ze heel wat liever dan onze vorige  zwembad gast. Dat was en hele vieze dikke pad. Harry heeft hem gevangen en naar de kreek voor ons  huis gebracht. Het is ons een raadsel hoe dat beest in het bad is gekomen. Hij kan niet vliegen en niet traplopen lijkt me, maar wie weet, misschien komen we er ooit nog eens achter.