Nos Kasita deel 2.

Na ons eerste bezoek aan de kinderen van Nos Kasita en tante Lottie heb ik contact gehouden met tante Lottie. We kwamen er vandaan met het vaste voornemen om iets te doen voor de kinderen en dat is niet veranderd de afgelopen periode. Of misschien toch, we zijn nu nog vaster van plan om alles te doen wat in ons vermogen ligt om tante Lottie en de kinderen te helpen aan een nieuw thuis. 

Hoe gaat het nu?
Ik heb vandaag nog met tante Lottie gesproken en het gaat, weliswaar naar omstandigheden, goed met haar en de kinderen. Lottie kon de eerste week na de brand niet eten, drinken of slapen, maar dat gaat gelukkig de goede kant op.  Ze zegt zelf: ’Ik ben alweer  50% de oude.’  
De kinderen maken het gelukkig ook goed. Ze zijn blij met een dak boven hun hoofd. Ze krijgen hun ‘natje en droogje’, ze hebben ruimte om te spelen, maar……………! Ja er is een maar. Wat ze heel erg missen is THUIS! Dat is wat de kinderen aldoor vragen aan Lottie. ‘Mamma wanneer mogen we weer naar huis?’ Begrijpelijk, heel begrijpelijk deze vraag van de kinderen. Lottie heeft helaas geen antwoord voor ze, nog niet. De regering heeft beloofd te helpen, maar voor zover ik weet, zijn er nog geen concrete plannen.
  

Giften!                           

De dag dat de kinderen niet langer in Lelydorp kunnen bivakkeren nadert met rasse schreden. Er moet wat gebeuren. Ik heb mijn hoop gevestigd op de burgers van Suriname en Nederland. Tot nu toe is er nog lang en lang  niet genoeg geld binnengekomen voor een huis of een perceel.
Er is nu ongeveer  € 2300,- gedoneerd. Voor het laatste nieuws kunnen jullie kijken op: http://www.childwelfare.nl .
Er moeten enorm veel kosten gemaakt worden op het moment. Eten, drinken, kleren, schooluniformen, schoolspullen, container verschepen naar Suriname. Ik noem maar een paar. Een nieuw thuis lijkt nog mijlenver weg. Ik heb vragen gehad naar aanleiding van mijn eerste blog over Nos Kasita en ook in de wandelgangen geluiden gehoord, dat het geld misschien niet bij tante Lottie terechtkomt. Ik noem nog een keer de twee bankrekeningnummers waarop gestort kan worden.

Het geld dat op deze rekeningen wordt gestort, komt 100% zeker  ten goede aan de kinderen van Nos Kasita!!!

Nederland: Rekeningnummer 8999333 t.n.v. Stichting Nederland-Suriname CWF solidair o.v.v. Nos Kasita.                                           
Suriname: Rekeningnummer 1225.4.1056 van Nos Kasita Paramaribo.
  

 

Benefiet.

Jullie vinden het misschien ook leuk om te weten dat we hier in Suriname bezig zijn met de organisatie van een benefietavond in Nederland.

Mijn wens is een grote, grootse en spectaculaire rechtstreeks uitgezonden actie op de televisie, waarmee we een spectaculair groot bedrag binnenhalen voor deze kinderen die al zoveel tekort zijn gekomen in hun leven.

Mijn wens is dat ze weer een thuis krijgen.

Mijn wens is dat ze een thuisbasis hebben, waar ze in vrede kunnen opgroeien en leren, zodat later, wanneer ze volwassen zijn geworden, ook zij wat moois kunnen maken van hun leven.        

Zo’n benefiet avond organiseren kost veel tijd en voorbereiding. We hebben een aantal bekende en zeer getalenteerde artiesten benaderd en zij hebben allemaal enthousiast gereageerd. Ze willen graag helpen en dat vind ik geweldig!

Mijn wens is, dat mijn wens jullie wens wordt. Ik hoop dat we er met elkaar in slagen de kinderen van Nos Kasita weer een THUIS te geven. 

 

Oproep van tante Lottie!
Door de brand is tante Lottie al haar persoonlijke spullen kwijtgeraakt. Wat ze heel erg vindt, is dat ze geen namen, adressen en telefoonnummers meer heeft van vrijwilligers en stagiaires die in het verleden op Nos Kasita hebben gewerkt. Ook met mensen die geld of goederen hebben gedoneerd in het verleden kan ze geen contact meer opnemen. Er zijn geen tekeningen meer van de kinderen die ooit in Nos Kasita hun thuis hadden, maar nu hun eigen weg zijn gegaan. Alle foto’s zijn verbrand. Er is een aantal kinderen geadopteerd door Nederlanders, waaronder 1 bekende Nederlander vertelde ze mij. Ook deze mensen, de adoptieouders, kan ze niet meer bereiken. Tante Lottie vraagt een ieder die haar kent en een geschiedenis heeft met Nos Kasita om contact op te nemen met haar. Ze wil heel graag foto’s van de kinderen, foto’s van tekeningen, namen, adressen en telefoonnummers hebben. Ze heeft mij gevraagd om jullie dit te vragen. Alles kan worden gestuurd naar noskasita@hotmail.com.

Ik hoop dat jullie deze blog willen doorsturen of delen, zodat we heel veel mensen bereiken. Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen hier.     

Tot een volgende blog, tan bun,
Ineke Oudekerk.

 

 

 

KINDERTEHUIS AFGEBRAND!

NOS KASITA   
                                                                               
Maandagavond 29 juli 2013 las ik op het internet het vreselijke nieuws dat kindertehuis NOS KASITA tot de grond toe is afgebrand. In één klap zijn 85 kinderen en hun ‘moeder’ tante Lottie dakloos geworden. Het weinige dat ze hadden aan kleding en persoonlijke spulletjes………alles weg. God zij dank, mede door heldhaftig optreden van de zoon van tante Lottie en buren, zijn alle kinderen op tijd in veiligheid gebracht. Wat een ramp! Daar stonden ze dan, in het donker op straat. De meeste kinderen op blote voeten en in hun pyjama. Ik heb de Surinamers de laatste 2 jaar leren kennen als gastvrij en behulpzaam en gelukkig werd ook hier onmiddellijk met man en macht gewerkt aan de eerste opvang. Burgers kwamen met lakens, kleren en voedsel.         Het NCCR (Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing) heeft in eerste instantie de opvang geregeld. De kinderen hebben 2 nachten geslapen in het gebouw van de Kamer van Koophandel en inmiddels zijn ze overgebracht naar Lelydorp. Ze wonen nu in de Naks Volkshogeschool en mogen daar maximaal 3 maanden blijven.

 

Als er zoiets ergs gebeurt in je omgeving, zeker als het om kinderen gaat, wil je natuurlijk helpen. Ik heb contact opgenomen met Ploni Vermeulen, penningmeester van de Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair. http://www.childwelfare.nl/cwf/. Deze stichting ondersteunt tante Lottie al jaren. We hebben afgesproken dat de kinderen boeken krijgen uit onze webwinkel en dat ik een blog schrijf nadat ik tante Lottie gesproken heb, in de hoop dat zoveel mogelijk mensen tante Lottie en haar kinderen financieel gaan steunen. Na de nodige telefoontjes kwam ik uiteindelijk via de hulplijn terecht bij Sociale Zaken (SZ) en daar werd me verteld waar en wanneer ik de boeken kon afleveren en dat ik daar kon vragen of tante Lottie ons ook wilde ontvangen voor een klein interview.



Chevaro
 

Onze huidige guesthouse-gasten, Gijs, Vilia en Chevaro (11 jaar) hebben vorige week een bizarre ervaring opgedaan in Paramaribo. Een bedelende tandeloze moeder met een kindje van ongeveer 2 jaar, is op Vilia afgekomen en heeft haar gevraagd of ze haar kind met hen mee wilden nemen naar Nederland. De arme moeder heeft namelijk nog 3 kinderen en niet genoeg geld om alle kinderen te eten te geven. Zoiets is in Nederland natuurlijk ondenkbaar en ze waren er erg van onder de indruk. Ze willen heel graag iets doen voor Surinaamse kinderen die het moeilijk hebben en zijn met ons meegegaan naar Lelydorp. Chevaro had me al geholpen met het uitzoeken van leuke boeken en was ook erg benieuwd naar de kinderen van NOS KASITA.

Het gebouw waar de kinderen verblijven ziet er keurig uit. Veel gras, rustige straat, heel ruim en netjes allemaal. Het eerste dat je ziet is een soort grote hal en een bordje met DONATIES en een pijl. Voor het gebouw zaten twee bewakers in blauwe uniformen. Binnen zaten zes mensen achter een lange tafel. We waren de enige bezoekers. Ik vertelde wat we kwamen doen en vroeg of we tante Lottie konden spreken. Jazeker, we waren op de juiste plek en konden onze gift hier registreren, als we tenminste een legitimatiebewijs hadden. Harry had zijn rijbewijs bij zich. We mochten plaats nemen, alle vijf op een rij, het rijtje van zes zat tegenover ons achter de tafel. Harry vulde een ellenlang formulier in en ik maakte ondertussen een babbeltje met een van de dames en vroeg hoe het met de kinderen ging. Dat wist ze niet. Het waren namelijk geen vrijwilligers, zoals ik in mijn onschuld eerst dacht, maar medewerkers van de overheid, van Sociale Zaken. Ze kwamen dagelijks om de goederen in ontvangst te nemen en bemoeiden zich niet met de kinderen. Dat vond ik wel vreemd. Ik kan me voorstellen dat een paar extra handen heel welkom zijn als je voor 85 kinderen moet zorgen die net een afschuwelijke ervaring achter de rug hebben. Hoe dan ook, we mochten uiteindelijk onder begeleiding van een van de bewakers naar achteren lopen. Tante Lottie was inmiddels geïnformeerd over onze komst en wilde wel kennismaken. De boeken zouden later bij de kinderen worden gebracht.

Er speelden kinderen op het gras. We liepen naar de hal die als huiskamer dient. Deze hal zag er een stuk gezelliger uit. Overal zag ik kinderen: groot, klein, jongens, meisjes, verlegen, vrijpostig. Hier en daar lag wat speelgoed, een meisje was aan het vegen. Ik zag grote meisjes die het haar vlochten van kleine meisjes, heel gemoedelijk allemaal. Ik weet niet goed wat ik verwacht had, misschien bedrukte, angstige of zielige kinderen, maar dat was beslist niet het geval.  

 

 

 

Tante Lottie kwam naar ons toe en ik vertelde haar dat ik een blog schrijf en vroeg of ik met haar mocht praten en haar verhaal op het internet mocht zetten, in de hoop dat er geld binnenkomt. Ze vond het goed. Ik had een paar vragen bedacht, maar kreeg niet de kans om ze te stellen. Het eerste wat ze zei was: ‘We moeten gauw een nieuw erf, een nieuw pand. Niet van de overheid, maar van onszelf. De kinderen willen bij elkaar en b mij blijven.’ Vervolgens sleepte ze stoelen voor ons aan en ging verder met haar verhaal. Het was voor ons allemaal overduidelijk, hoewel we haar voor het eerst zagen, dat ze nog behoorlijk ontdaan en van slag was door alles wat er gebeurd is.



Tante Lottie is 27 jaar geleden begonnen met de opvang van kinderen die nergens anders terecht konden. Ze heeft ze stuk voor stuk liefdevol opgenomen. Ik weet inmiddels dat dit niet overal gebruikelijk is in Suriname. Veel kindertehuizen kiezen de ‘goede’ kinderen. Tante Lottie is niet selectief. Ieder  kind dat haar hulp nodig heeft, kan bij haar terecht. Er is zelfs een tijd geweest, dat er veel meer dan 85 kinderen onder haar hoede waren vertelde ze ons. Er zijn maar een paar medewerkers. Er komen ’s morgens drie dames en ’s middags komen er drie anderen. Voor de nacht zijn er ook twee helpers. Verder zijn er gelukkig nog de vrijwilligers en stagiaires die helpen.

Terwijl we zaten te praten, kwamen er af en toe kinderen naar haar toe om iets te vragen. Alle kinderen noemen haar mamma, heel ontroerend. De kinderen voelen zich prettig en veilig bij hun ‘mamma’ en waarschijnlijk maken de kinderen daarom nauwelijks een gestreste indruk, ondanks de vreselijke brand. Van mij krijgt tante Lottie een 10 met een griffel en een dikke zoen!

We zaten al een hele poos gezellig in een kringetje en er waren nog steeds geen boeken in zicht. Ik vroeg aan tante Lottie of zij misschien wist waarom het zo lang duurde. Ja dat wist ze. De boeken werden niet aan de kinderen gegeven, die gingen naar het magazijn. Alle goederen en levensmiddelen die binnenkomen worden door de mensen van Sociale Zaken in ontvangst genomen, geregistreerd, opgeslagen in het magazijn en beheerd. Zelfs het geld wordt in beslag genomen. Wij wilden de boeken natuurlijk graag zo snel mogelijk aan de kinderen geven, dus ben ik aan de medewerkers van SZ gaan vragen wanneer de boeken bij de kinderen werden gebracht. Ik kreeg te horen dat de boeken naar het magazijn zouden gaan, dat de magazijnbeheerder nog moest tekenen voor ontvangst en dat later, op een door SZ gekozen tijdstip, de boeken dan uiteindelijk bij de kinderen terecht zouden komen. Ik heb erg moeten aandringen om de boeken direct bij de kinderen te krijgen. Gelukkig wilde SZ voor deze ene keer een uitzondering wilde maken, mits tante Lottie schriftelijk toestemming gaf. Dat deed ze graag, bovendien moest ze toch al een wandelingetje maken richting magazijn, zo vernamen we. Er waren namelijk voedingsmiddelen gedoneerd, die (inmiddels?) bedorven waren en de vraag aan tante Lottie was, wat er nu met het bedorven voedsel moest gebeuren. Tante Lottie gaf daarop het enige mogelijke antwoord en zei dat het bedorven voedsel weggegooid moest worden. Toen moest ze dus even haar handtekening gaan zetten voor deze actie. Ik vraag me ten zeerste af of de bemoeienis van SZ de kinderen van NOS KASITA ten goede komt. 





Tante Lottie en Harry met de boeken.

Harry is meegelopen om de boeken te halen en wij hebben ondertussen een rondleiding gekregen. De slaapzaal en slaapkamers, de badkamers, we hebben alles gezien. Keurig allemaal! De jongens en de meisjes vertoeven in verschillende gebouwen. Het eten wordt voorlopig geregeld door SZ begreep ik, dus ze hoeven nu even niet zelf te koken. Eén jongetje hing aldoor aan mijn been en zei iets, wat ik niet kon verstaan. Uiteindelijk begreep ik het. Tante paard! Hij wilde paardje rijden op mijn rug, een ander ventje moest ‘optillen tante', dus ik heb ook nog de nodige lichaamsbeweging gehad. Er waren drie jochies die ik zo mee naar huis had willen nemen. Het duurde maar even en toen kwamen tante Lottie en Harry er al weer aan met de boeken. Lottie gaat de boeken netjes op een tafel uitstallen vertelde ze en dan wordt één van de grotere meiden verantwoordelijk, een soort 'biebjuf' en mogen de andere kinderen komen lenen. Ze was heel blij met de boeken. We hebben hartelijk afscheid genomen. We houden contact, dat is zeker. We hebben met onze gasten de hele dag en avond nog gepraat over NOS KASITA. Wij willen tante Lottie heel graag helpen. Hoe precies weten we nog niet, want wat is wijsheid, hier in dit land waar we de cultuur en de politiek maar mondjesmaat kennen. Dat we iets gaan doen is zeker. We kwamen thuis met een grote behoefte om deze bewonderenswaardige vrouw, die het nu zo zwaar heeft, te steunen en waar nodig te beschermen.

Voor wie wil helpen! 

Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair. http://www.childwelfare.nl/cwf/ 

Wat tante Lottie héél hard nodig heeft is financiële steun. Zodat ze zelf kan kopen wat er nodig is voor de kinderen in deze voor hen zo moeilijke tijd.
 

Een donatie is zéér welkom!

U kunt het overmaken op
rekeningnummer 8999333 t.n.v. Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair o.v.v. NOS KASITA. 
 

Het rekeningnummer in Suriname: 1225.4.1056 van Stichting Nos Kasita in Paramaribo.
Op dit Surinaamse rekeningnummer doneert het Child Welfare Fund al ruim tien jaar elk kwartaal een donatie voor de kinderen van Nos Kasita.



Nog meer vreemde vogels op bezoek.

Soms heb je geluk, soms heb je pech. Zo is het leven.

Mijn favoriete fruit is banaan en dat kun je hier kopen, het hele jaar door. Altijd lekker, nooit duur. Dat is mazzel zou je zeggen, maar helaas. Zodra ik banaan eet krijg ik vreselijke pijn in mijn maag. Dat neemt niet weg dat ik af en toe eigenwijs ben en toch één eet.

Deze week hadden we op de tafel in de woonkamer een heerlijke tros liggen. Dus ik besloot te ‘zondigen’. Heerlijke banaan, echt waar, maar  mijn geluk was weer eens van korte duur, dus de rest liet ik, met pijn in hart en buik J, liggen voor mijn lief.

De laatste banaan bleef lang op de schaal liggen en lachte me steeds toe J. Zijn broer lag me nog vers in het geheugen én zwaar op de maag, dus ik liet ‘m mooi liggen waar ie lag.

Een paar uur later komt Harry de kamer binnen om zijn banaan te halen en ziet een vogel, midden in de kamer, op de rand van de fruitschaal vreselijk zitten schransen. De hele tafel onder de troep en meneer bleef gewoon dooreten. We hebben hier niet alleen brutale apen, ook brutale vogels blijkbaar. In eerste instantie zag ik geen vogelkak. Mazzel dacht ik. Vanmorgen vond ik toch een flinke kwak kak op mijn houten schaal. Misschien ook mazzel, wie weet. Men zegt dat het geluk brengt als er een vogel op je poept, misschien geldt dat ook wel voor je interieur.

 

We krijgen niet alleen binnen vliegende gasten, maar ook in het zwembad!  Een stel Grietjebies uit de buurt heeft ons zwembad ontdekt en als wij er niet in liggen, komen zij badderen. Ze komen laag aanvliegen, scheren even met de buik over het water en schudden het water van zich af op een tak in de buurt, om vervolgens weer een duik te nemen. Heel grappig om te zien en ik heb ze heel wat liever dan onze vorige  zwembad gast. Dat was en hele vieze dikke pad. Harry heeft hem gevangen en naar de kreek voor ons  huis gebracht. Het is ons een raadsel hoe dat beest in het bad is gekomen. Hij kan niet vliegen en niet traplopen lijkt me, maar wie weet, misschien komen we er ooit nog eens achter.

 

 

 

 

 

Vreemde vogels?

Een paar weken geleden zaten we een avondje gezellig op het balkon tori te praten met onze goede vriendin. Het was mooi weer en lekker rustig op straat, dat is niet altijd het geval, dus we genoten dubbel. Opeens kwam er een klein autootje aangescheurd. Hij vloog met een vaart het grasveld op, de chauffeur stond vol op de rem en parkeerde onder de olijfboom met prieel van de buurman.

Er stapte een jongeman uit. Hij keek wat verwilderd om zich heen, liep geagiteerd naar ons hek, vervolgens naar het hek van de buurman. Wij zaten op het puntje van onze stoelen. We maken hier nog wel eens rare dingen mee. Een zwerver die overnacht onder de boom, of, minder onschuldig, mensen die al rijdend hun bierflesjes uit de auto gooien. We waren heel benieuwd naar de plannen van deze vreemde vogel. Hij kwam weer terug naar onze poort en riep naar ons. ‘Wie gaat er over dat  zitje onder de boom?’ We vertelden hem dat het van de buurman was. Hij liep nog een keer naar de buurman, maar daar was kennelijk iedereen al in diepe rust. Het was ook al een uur of elf. We zagen ‘m weer met grote passen naar de auto lopen en hij haalde er een grote tas uit en liep ermee naar de boom. Er kwam een deken uit de tas, die werd netjes op de grond gespreid.  Huh? Wij keken elkaar aan. Een zwerver heeft echt geen auto en komt dan hier onder de boom slapen. Onze vogel verdween weer in de auto, dit keer kwam er een fles wijn uit, glazen, kaarsjes werden aangestoken. Er begon ons iets te dagen.  

 

 

We zagen hem naar de passagierskant lopen, de deur openmaken en heel langzaam kwam de passagier tevoorschijn. Een jongedame met een felrood masker over haar ogen. Hij draaide haar voorzichtig met haar gezicht naar ons toe………………het masker werd weggehaald. Ze keek verdwaasd. Wij joelden en klapten, ze zwaaide. Och wat leuk, hij bracht haar naar de deken, ze hebben er een hele poos gezeten. Mijn vriendin en ik denken dat hij haar een huwelijksaanzoek  heeft gedaan en dat ze ja heeft gezegd J. Wat een lieflijk tafereel. Toen ze weggingen hebben we weer uitgebreid naar elkaar gezwaaid. Vreemde vogels?  Nee, lovebirds, het was Valentijnsdag!