KINDERTEHUIS AFGEBRAND!

NOS KASITA   
                                                                               
Maandagavond 29 juli 2013 las ik op het internet het vreselijke nieuws dat kindertehuis NOS KASITA tot de grond toe is afgebrand. In één klap zijn 85 kinderen en hun ‘moeder’ tante Lottie dakloos geworden. Het weinige dat ze hadden aan kleding en persoonlijke spulletjes………alles weg. God zij dank, mede door heldhaftig optreden van de zoon van tante Lottie en buren, zijn alle kinderen op tijd in veiligheid gebracht. Wat een ramp! Daar stonden ze dan, in het donker op straat. De meeste kinderen op blote voeten en in hun pyjama. Ik heb de Surinamers de laatste 2 jaar leren kennen als gastvrij en behulpzaam en gelukkig werd ook hier onmiddellijk met man en macht gewerkt aan de eerste opvang. Burgers kwamen met lakens, kleren en voedsel.         Het NCCR (Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing) heeft in eerste instantie de opvang geregeld. De kinderen hebben 2 nachten geslapen in het gebouw van de Kamer van Koophandel en inmiddels zijn ze overgebracht naar Lelydorp. Ze wonen nu in de Naks Volkshogeschool en mogen daar maximaal 3 maanden blijven.

 

Als er zoiets ergs gebeurt in je omgeving, zeker als het om kinderen gaat, wil je natuurlijk helpen. Ik heb contact opgenomen met Ploni Vermeulen, penningmeester van de Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair. http://www.childwelfare.nl/cwf/. Deze stichting ondersteunt tante Lottie al jaren. We hebben afgesproken dat de kinderen boeken krijgen uit onze webwinkel en dat ik een blog schrijf nadat ik tante Lottie gesproken heb, in de hoop dat zoveel mogelijk mensen tante Lottie en haar kinderen financieel gaan steunen. Na de nodige telefoontjes kwam ik uiteindelijk via de hulplijn terecht bij Sociale Zaken (SZ) en daar werd me verteld waar en wanneer ik de boeken kon afleveren en dat ik daar kon vragen of tante Lottie ons ook wilde ontvangen voor een klein interview.



Chevaro
 

Onze huidige guesthouse-gasten, Gijs, Vilia en Chevaro (11 jaar) hebben vorige week een bizarre ervaring opgedaan in Paramaribo. Een bedelende tandeloze moeder met een kindje van ongeveer 2 jaar, is op Vilia afgekomen en heeft haar gevraagd of ze haar kind met hen mee wilden nemen naar Nederland. De arme moeder heeft namelijk nog 3 kinderen en niet genoeg geld om alle kinderen te eten te geven. Zoiets is in Nederland natuurlijk ondenkbaar en ze waren er erg van onder de indruk. Ze willen heel graag iets doen voor Surinaamse kinderen die het moeilijk hebben en zijn met ons meegegaan naar Lelydorp. Chevaro had me al geholpen met het uitzoeken van leuke boeken en was ook erg benieuwd naar de kinderen van NOS KASITA.

Het gebouw waar de kinderen verblijven ziet er keurig uit. Veel gras, rustige straat, heel ruim en netjes allemaal. Het eerste dat je ziet is een soort grote hal en een bordje met DONATIES en een pijl. Voor het gebouw zaten twee bewakers in blauwe uniformen. Binnen zaten zes mensen achter een lange tafel. We waren de enige bezoekers. Ik vertelde wat we kwamen doen en vroeg of we tante Lottie konden spreken. Jazeker, we waren op de juiste plek en konden onze gift hier registreren, als we tenminste een legitimatiebewijs hadden. Harry had zijn rijbewijs bij zich. We mochten plaats nemen, alle vijf op een rij, het rijtje van zes zat tegenover ons achter de tafel. Harry vulde een ellenlang formulier in en ik maakte ondertussen een babbeltje met een van de dames en vroeg hoe het met de kinderen ging. Dat wist ze niet. Het waren namelijk geen vrijwilligers, zoals ik in mijn onschuld eerst dacht, maar medewerkers van de overheid, van Sociale Zaken. Ze kwamen dagelijks om de goederen in ontvangst te nemen en bemoeiden zich niet met de kinderen. Dat vond ik wel vreemd. Ik kan me voorstellen dat een paar extra handen heel welkom zijn als je voor 85 kinderen moet zorgen die net een afschuwelijke ervaring achter de rug hebben. Hoe dan ook, we mochten uiteindelijk onder begeleiding van een van de bewakers naar achteren lopen. Tante Lottie was inmiddels geïnformeerd over onze komst en wilde wel kennismaken. De boeken zouden later bij de kinderen worden gebracht.

Er speelden kinderen op het gras. We liepen naar de hal die als huiskamer dient. Deze hal zag er een stuk gezelliger uit. Overal zag ik kinderen: groot, klein, jongens, meisjes, verlegen, vrijpostig. Hier en daar lag wat speelgoed, een meisje was aan het vegen. Ik zag grote meisjes die het haar vlochten van kleine meisjes, heel gemoedelijk allemaal. Ik weet niet goed wat ik verwacht had, misschien bedrukte, angstige of zielige kinderen, maar dat was beslist niet het geval.  

 

 

 

Tante Lottie kwam naar ons toe en ik vertelde haar dat ik een blog schrijf en vroeg of ik met haar mocht praten en haar verhaal op het internet mocht zetten, in de hoop dat er geld binnenkomt. Ze vond het goed. Ik had een paar vragen bedacht, maar kreeg niet de kans om ze te stellen. Het eerste wat ze zei was: ‘We moeten gauw een nieuw erf, een nieuw pand. Niet van de overheid, maar van onszelf. De kinderen willen bij elkaar en b mij blijven.’ Vervolgens sleepte ze stoelen voor ons aan en ging verder met haar verhaal. Het was voor ons allemaal overduidelijk, hoewel we haar voor het eerst zagen, dat ze nog behoorlijk ontdaan en van slag was door alles wat er gebeurd is.



Tante Lottie is 27 jaar geleden begonnen met de opvang van kinderen die nergens anders terecht konden. Ze heeft ze stuk voor stuk liefdevol opgenomen. Ik weet inmiddels dat dit niet overal gebruikelijk is in Suriname. Veel kindertehuizen kiezen de ‘goede’ kinderen. Tante Lottie is niet selectief. Ieder  kind dat haar hulp nodig heeft, kan bij haar terecht. Er is zelfs een tijd geweest, dat er veel meer dan 85 kinderen onder haar hoede waren vertelde ze ons. Er zijn maar een paar medewerkers. Er komen ’s morgens drie dames en ’s middags komen er drie anderen. Voor de nacht zijn er ook twee helpers. Verder zijn er gelukkig nog de vrijwilligers en stagiaires die helpen.

Terwijl we zaten te praten, kwamen er af en toe kinderen naar haar toe om iets te vragen. Alle kinderen noemen haar mamma, heel ontroerend. De kinderen voelen zich prettig en veilig bij hun ‘mamma’ en waarschijnlijk maken de kinderen daarom nauwelijks een gestreste indruk, ondanks de vreselijke brand. Van mij krijgt tante Lottie een 10 met een griffel en een dikke zoen!

We zaten al een hele poos gezellig in een kringetje en er waren nog steeds geen boeken in zicht. Ik vroeg aan tante Lottie of zij misschien wist waarom het zo lang duurde. Ja dat wist ze. De boeken werden niet aan de kinderen gegeven, die gingen naar het magazijn. Alle goederen en levensmiddelen die binnenkomen worden door de mensen van Sociale Zaken in ontvangst genomen, geregistreerd, opgeslagen in het magazijn en beheerd. Zelfs het geld wordt in beslag genomen. Wij wilden de boeken natuurlijk graag zo snel mogelijk aan de kinderen geven, dus ben ik aan de medewerkers van SZ gaan vragen wanneer de boeken bij de kinderen werden gebracht. Ik kreeg te horen dat de boeken naar het magazijn zouden gaan, dat de magazijnbeheerder nog moest tekenen voor ontvangst en dat later, op een door SZ gekozen tijdstip, de boeken dan uiteindelijk bij de kinderen terecht zouden komen. Ik heb erg moeten aandringen om de boeken direct bij de kinderen te krijgen. Gelukkig wilde SZ voor deze ene keer een uitzondering wilde maken, mits tante Lottie schriftelijk toestemming gaf. Dat deed ze graag, bovendien moest ze toch al een wandelingetje maken richting magazijn, zo vernamen we. Er waren namelijk voedingsmiddelen gedoneerd, die (inmiddels?) bedorven waren en de vraag aan tante Lottie was, wat er nu met het bedorven voedsel moest gebeuren. Tante Lottie gaf daarop het enige mogelijke antwoord en zei dat het bedorven voedsel weggegooid moest worden. Toen moest ze dus even haar handtekening gaan zetten voor deze actie. Ik vraag me ten zeerste af of de bemoeienis van SZ de kinderen van NOS KASITA ten goede komt. 





Tante Lottie en Harry met de boeken.

Harry is meegelopen om de boeken te halen en wij hebben ondertussen een rondleiding gekregen. De slaapzaal en slaapkamers, de badkamers, we hebben alles gezien. Keurig allemaal! De jongens en de meisjes vertoeven in verschillende gebouwen. Het eten wordt voorlopig geregeld door SZ begreep ik, dus ze hoeven nu even niet zelf te koken. Eén jongetje hing aldoor aan mijn been en zei iets, wat ik niet kon verstaan. Uiteindelijk begreep ik het. Tante paard! Hij wilde paardje rijden op mijn rug, een ander ventje moest ‘optillen tante', dus ik heb ook nog de nodige lichaamsbeweging gehad. Er waren drie jochies die ik zo mee naar huis had willen nemen. Het duurde maar even en toen kwamen tante Lottie en Harry er al weer aan met de boeken. Lottie gaat de boeken netjes op een tafel uitstallen vertelde ze en dan wordt één van de grotere meiden verantwoordelijk, een soort 'biebjuf' en mogen de andere kinderen komen lenen. Ze was heel blij met de boeken. We hebben hartelijk afscheid genomen. We houden contact, dat is zeker. We hebben met onze gasten de hele dag en avond nog gepraat over NOS KASITA. Wij willen tante Lottie heel graag helpen. Hoe precies weten we nog niet, want wat is wijsheid, hier in dit land waar we de cultuur en de politiek maar mondjesmaat kennen. Dat we iets gaan doen is zeker. We kwamen thuis met een grote behoefte om deze bewonderenswaardige vrouw, die het nu zo zwaar heeft, te steunen en waar nodig te beschermen.

Voor wie wil helpen! 

Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair. http://www.childwelfare.nl/cwf/ 

Wat tante Lottie héél hard nodig heeft is financiële steun. Zodat ze zelf kan kopen wat er nodig is voor de kinderen in deze voor hen zo moeilijke tijd.
 

Een donatie is zéér welkom!

U kunt het overmaken op
rekeningnummer 8999333 t.n.v. Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair o.v.v. NOS KASITA. 
 

Het rekeningnummer in Suriname: 1225.4.1056 van Stichting Nos Kasita in Paramaribo.
Op dit Surinaamse rekeningnummer doneert het Child Welfare Fund al ruim tien jaar elk kwartaal een donatie voor de kinderen van Nos Kasita.