25-12-2011
Kerstfeest in Suriname
Vanmorgen zijn we op uitnodiging van een vriend, voor het eerst sinds we hier wonen, naar de kerk geweest. De dienst begon om 10:00 uur en we gingen ruimschoots op tijd, omdat we het vermoeden hadden dat het druk zou worden en we wilden wel zitten natuurlijk. Er wordt druk verbouwd aan de kerk en op het eerste gezicht leek het gebouw niet op een kerk en ook niet echt toegankelijk. Dat was gezichtsbedrog. Het is een grote kerk, met airco en veel zitplaatsen. Een groot podium waar vandaag een mooi decor op stond voor het kerstspel van de kinderen. We vonden een mooi plekje, niet te ver naar voren, ook niet achteraan, beetje in het midden. Ja, ik geef het toe, soms ben ik een beetje kieskeurig. Onze vriend stelde ons voor aan een meneer die ik al rond had zien rennen met een grote tas op zijn schouder, dat was de voorganger, en een andere meneer, een pastor. Beide heren hebben hem in het verleden de helpende hand hebben geboden op een moment dat hij het erg hard nodig had. Allemaal vriendelijk mensen dus en de sfeer was uitermate ontspannen. De voorganger rende al weer rond en nu zag ik wat er in die tas had gezeten. Een fotocamera! Hij was druk aan het plaatsjes schieten. Multi-functionele voorganger. De muziek begon en op dat moment ging het feest van start! Ik heb enorm genoten vandaag, echt waar. Niets ten nadele van de kerken in Nederland hoor, maar Stille nacht, heilige nacht in Suriname is toch echt iets heel anders. Een stuk minder stil zal ik maar zeggen. Een oudere heer, grijs haar, grijs baardje, stond helemaal vooraan in de kerk te dansen dat het een lieve lust was. Ja, op de tonen van stille nacht voor alle duidelijkheid. Het tempo zat er lekker in. Ik heb zo’n mooie uitvoering van dit lied nog nooit eerder gehoord en gezien. De danser genoot zichtbaar en wij van hem en van de hele dienst. De allerkleinste kinderen hebben een liedje gezongen op het podium, allemaal prachtig aangekleed en ik vond het jammer dat ik mijn eigen camera niet bij me had, maar wie denkt daar nou aan als je naar de kerk gaat. Toen het liedje was afgelopen spraken de peuters in koor:’God heeft beloofd dat hij Zijn enige Zoon zou geven aan de wereld, en wat God belooft dat vergeet Hij nooit!’ Tja, ouders vergeten nog wel eens wat ze beloofd hebben denk ik, dat kan de beste overkomen. Ik vond het een mooie ontroerende preek, ook lekker kort! De grote kinderen speelden een prachtig kerstspel. Niet het traditionele Jozef en Maria verhaal. Nee, in dit kerstspel, met veel zang en dans, kocht de hoofdpersoon tweemaal iemand vrij. Het leek verdacht veel op omkoperij, maar ik geloof niet dat dat helemaal de moraal van het verhaal was. Het was wel heel erg grappig om te zien. Ik heb me geen moment verveeld en niemand in de kerk te horen aan de reacties van mensen. Er werd veel gelachen, vooral toen Maria, die op de grond zat, een plastic Jezus in een wiegje met stro ernaast, moest opstaan en Jezus aan één been uit de wieg rukte en vervolgens liefdevol aan haar borst drukte. Toen er genoeg gespeeld en gezongen was, we waren inmiddels anderhalf uur verder, kwam de voorganger op het podium. Ik vreesde even dat er alsnog een ellenlange preek zou volgen en ik rammelde al van de honger, maar nee hoor. De voorganger had er voor gekozen om zijn boodschap per video te brengen vandaag. Een prachtig kort filmpje, mooie muziek, knetterhard maar dat hoorde er echt bij en een heldere boodschap. De volgende dienst is op 1 januari 2012 en ik belóóf niks, maar ik denk dat ik er bij zal zijn.

Niet erg gastvrij.

Paramaribo, 14-12-2011

Gister zat ik in mijn luxe schrijfhok en zag aldoor een enorme wesp, of iets wat erop leek, af en aan vliegen. Trefzeker ging hij keer op keer mijn boekenkast in. Ik vond het maar een engerd, zwart /geel met lange poten en een staart, ten minste daar leek het op. Hij viel me niet lastig, maar toen hij weer aan kwam vliegen heb ik goed opgelet en gezien waar hij nou precies de kast in kroop. Toen hij weer naar buiten was, kennelijk om iets op te halen, ben ik toch maar eens op onderzoek uit gegaan. Ja hoor, op de reli-plank! Tussen Harry z’n familiebijbel en mijn kleine Bijbel van de lagere school, zat een nest. Jakkes! Ik heb de Bijbels er één voor één voorzichtig uitgehaald en het nestje verwijderd en vervolgens de hele boekenkast gespoten met Baygon. Hij is teruggekomen, ik heb ‘m de kast in zien vliegen en dat is het laatste wat ik van ‘m vernomen heb. Ik weet het, het is niet erg gastvrij om de eerste gast in je B&B gelijk om zeep te helpen, maar ik had wel een excuus, hij had niet betaald!

Onvermijdelijk

Paramaribo 7-12-2011
Tja, ik had het kunnen weten. Het was onvermijdelijk. Harry past zich hier zo irritant goed aan, dat het te verwachten was. Hij heeft geen last van de warmte, niet van de muskieten en ergert zich niet of nauwelijks aan al die mensen die hun afspraken niet nakomen. Het hoort erbij vindt Harry. Ja en nu is het dan zover. Harry heeft, niet ongebruikelijk voor een Surinaamse man, een buitenvrouw en ze heet Dolly! Dolly is een lange slanke donkerblauwe schoonheid op vier wielen met een welluidende achternaam. Toyota Camri Gracia. We waren hier nog maar een week of twee, toen Dolly al werd aangeboden aan Harry, maar hij hapte niet. Hij wilde graag een dame met meer power en wat hoger op de benen, maar het werd hem de afgelopen weken duidelijk dat zulke dames onbetaalbaar zijn, dus heeft hij toch maar weer gebeld met de eigenaar van Dolly. Dolly was nog beschikbaar, de eigenaar kon er namelijk nog niet van scheiden, al was Dolly echt overcompleet. De eigenaar van Dolly had namelijk nog twee jongere buitenvrouwen in zijn garage staan. Er werd een afspraak gemaakt om Dolly te gaan bezichtigen. Een uur van tevoren belde de eigenaar. De afspraak kon die morgen niet doorgaan, maar wel die middag. Nee, Harry moest thuis blijven om de luitjes die de TV-antenne kwamen plaatsen te ontvangen. Geen probleem. De eigenaar kwam zelf wel even langs en zo gebeurde het ook. Wij zaten op ons balkon en daar kwam de blauwe slee aangereden. De eigenaar, ontzettend aardige man, vertelde over Dolly. Het was zijn troeteldame en hij kon er eigenlijk geen afstand van doen en Harry mocht de auto beslist geen andere naam geven. Dat heeft ie beloofd! Terwijl de heren aan het onderhandelen waren, kreeg de eigenaar telkens sms’jes van zijn vrouw die hem stimuleerde om de auto toch te verkopen. Ze vond het tijd voor een nieuwe fase in het leven van haar man, stuurde veel kusje mee in de sms en alles werd aan ons voorgelezen. Ik vond het zo lief! Papieren, geld en sleutels werden geruild, Dolly kreeg nog een aai over haar bol, werd nog één keer op de foto gezet en nu woont ze dus bij ons in de garage. Ik heb er vrede mee, ik heb nog geen moment last van haar gehad en Harry heeft een mooie buitenvrouw voor een hele mooie prijs. Zo’n buitenvrouw, daar kun je niet zonder hier in Suriname.

Srefidensi

Het is alweer bijna een maand geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt. Het lijkt soms alsof de uren in Suriname minder minuten tellen dan in Nederland.
We hebben het nog steeds erg druk. We poetsen, verven, schrobben, klussen, maken plannen en rekenen ons suf. Harry doet het meeste rekenwerk en dat is fijn voor mij, want rekenen is nooit mijn meest favoriete bezigheid geweest. Als Harry zijn overzichtjes klaar heeft, mag ik het controleren. Ik speel toch nog een beetje juf dus hier. We zijn een poosje erg druk geweest met 'promotie' taarten maken en vooral, taarten aan de man brengen. Dat gaat nog niet zo voorspoedig als we hadden gehoopt. Iedereen vindt ze lekker, maar niemand koopt. De Surinaamse mentaliteit is ook iets waar we erg aan moeten wennen. Men neemt het hier niet zo nauw met afspraken en dat is erg jammer voor ons. We heben ook nog geen advertentie in de krant, want dan krijg je al gauw de gezondheidsdienst thuis voor inspectie. Het taarten bakken is erg intensief en we verdienen ook niet veel op 1 taart en de bodem van onze pot met goud is inmiddels erg duidelijk zichtbaar geworden. We hebben dus de koppen maar weer bij elkaar gestoken voor een nog een plan de campagne. De uitkomst is een B&B geworden! Dat vergt natuurlijk een veel grotere investering dan taarten, maar levert op termijn meer op hopen we en is minder arbeidsintensief. Bovendien, gasten en taarten bijten elkaar niet denken we. We hopen wel dat onze toekomstige gasten af en toe in een taartje bijten natuurlijk. Ook een B&B starten ging niet echt soepel. Het is weliswaar een van de weinige dingen waar je hier geen vergunning voor nodig hebt, maar deze keer lag onze huisbaas dwars. Hij raakt iedere keer in paniek als hij ergens een schroef of spijker ziet liggen, waarvan hij denkt dat deze misschien in zijn o zo maagdelijke muur zal eindigen. De eerste keer dat we het woord gasten noemden, trok hij zonder een woord te zeggen zijn schoenen aan en scheurde, zonder een groet, plankgas de poort uit. Het was de dag nadat Daniël geboren was en het was wel even een heftige domper op onze vreugde. We stonden hem allebei wezenloos na te staren, snapten niet 123 wat er nou eigenlijk gebeurd was. We vonden het nog wel zo'n aardig oud baasje. Wat nu? Je voelt je onmiddellijk aan handen en voeten gebonden en totaal afhankelijk. Het was erg naar. We hebben hem een week of twee af laten koelen en toen heeft Harry hem gebeld en gevraagd of hij langs wilde komen voor een gesprek. Dat heeft hij gedaan, slechts 2 dagen later dan beloofd, en we hebben een goed gesprek gehad. Het begon wat stroef, maar uiteindelijk, nadat ik al, maar dan ook AL mijn charmes in de strijd had geworpen, gaf hij toestemming. Tjonge, wat een opluchting. We voelden ons weer vrij en onafhankelijk. Daarna begon dus voor ons het shoppen, poetsen en klussen dus weer, maar nu is de kamer zo goed als klaar. Het is een hele mooie kamer geworden, ik denk dat mensen er met plezier zullen vertoeven. We hebben al een advertentie op marktplaats en vrienden van ons komen in februari en daar verheugen we ons erg op.

Er was dus de afgelopen tijd weinig tijd voor feestvieren, maar we zijn toch een dag op stap geweest. Vrijdag 25 november was Suriname 36 jaar onafhankelijk, Srefidensi, en na ons avontuur met de huisbaas hadden wij dubbel Srefidensi natuurlijk! Onze goede vriend Gerold, skydiver en parachutist, ging springen met zijn speciaal hiervoor ingevlogen Nederlandse vrienden en zou landen op het onafhankelijkheidsplein. Dat mochten we natuurlijk niet missen en we hebben een hele leuke dag gehad. Het defilé hebben we aan onze neus voorbij laten gaan. Het was voor het eerst in de geschiedenis 's middags, zo had onze president besloten. Erg jammer, want het regent hier bijna elke dag een poosje momenteel en het begint meestal om een uur of vijf 's middags. Tja, zo ook 25 november. We wilden net weggaan, toen de bui losbarstte, dus dat defilé bekijken we dan wel in 2012. Rest mij nog jullie te vertellen dan onze superschattige kleinzoon Daniël en zijn vader en moeder het goed maken. We hebben hem nu een paar keer op Skype gezien en ik wil 'm nog steeds van het scherm plukken natuurlijk, maar wat een genot om te zien dat het allemaal goed gaat daar.
Tan Bun