SWIT' KONTREN: MATAPICA, DAT MAG JE NIET MISSEN

 

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een leuke toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.  

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens online terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant (DWT)kunnen kopen.

 

MATAPICA MAG JE NIET MISSEN!
TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK

Matapica mag je niet missen! Dat is me veelvuldig verteld de laatste maanden en vandaag is de grote dag. We rijden vroeg in de middag met een groepje van zes personen inclusief gastheer Harry, naar Commewijne. De stad is onvoorstelbaar druk en een bezienswaardigheid op zich. Mensen en voertuigen in alle kleuren, soorten en maten kruisen ons pad. Het uitzicht op de ‘Bosjebrug’ is erg mooi. Het is stralend weer, een meevaller midden in de regentijd.

MOERASWATER

Bij de steiger van Mariënburg worden we opgewacht door de bootsman die ons de Commewijnerivier over zal varen. Tien minuten later zijn we op plantage Johanna Margaretha waar we hartelijk worden ontvangen door onze gids Dinesh. Harry en Dinesh werken regelmatig samen en hebben alles prima geregeld. Eten, drinken, bootsman en wc bezoek is allemaal inbegrepen in de prijs. Harry heeft ons goed voorgelicht, dus weten ongeveer wat ons te wachten te wachten staat aan ongemakken. Muskieten en nattigheid. Hemelwater, opspattend moeraswater of allebei. We maken allemaal gebruik van de voorlopig laatste gelegenheid om naar een ‘echt’ toilet te gaan. We smeren ons in, pakken onze regenkleding en lopen naar de volgende boot. Dit bootje is aanmerkelijk kleiner en ook minder stabiel. Eten en drinken zijn al door Dinesh ingeladen. Nu wij nog. Het avontuur gaat beginnen.

 

 

TALRIJK

Dinesh kent het gebied als zijn broekzak. We krijgen instructies en gaan voorzichtig zitten. Ik ‘mag’ voorin met mijn camera en hoop zo een paar mooie te schieten. We varen hard en zien al snel een dijkje met boothelling. Met grote vaart glijden we de helling op. Best griezelig is het toch. Vooraf had ik bedacht dat dit misschien een mooi moment was voor een foto. Vergissing dus, er was niet eens tijd om aan een foto te denken, laat staan om er één te maken. We stappen allemaal uit en sjorren de boot over de helling heen. Hier zijn de muskieten normaalgesproken talrijk, maar vandaag schitteren ze door afwezigheid. Verder gaat de reis, we hebben nog ruim een uur te gaan. Het is nog steeds droog en zonnig en alles wat we zien is in één woord adembenemend. De geur ook trouwens, het moeras stinkt behoorlijk naarmate we dieper tussen de mangrove varen. We zien veel vogels, af en toe vliegen er een paar voor ons uit alsof ze ons de weg wijzen. Dat is niet nodig want Dinesh is zeer ervaren. Daar ben ik erg blij mee, want eerlijk gezegd voel ik een lichte buikpijn opkomen als ik denk aan onze terugreis vanavond, in het donker.

 

 

 

 ZANDAFSLAG

Aangekomen op onze plaats van bestemming, krijgen we het advies om het laatste stukje door het bos snel te overbruggen, ook dit is een Muskietenverzamelplaats.  Maar ook hier is geen muskiet te bekennen en we lopen onder de boog van mangrove door naar het kamp. Het kamp is ruim, niet luxe, maar wel functioneel. Harry kan zijn ogen bijna niet geloven als hij ziet hoeveel zand er is weggespoeld. Dinesh heeft zijn kamp al twee keer moeten verplaatsen de afgelopen maanden. Een veel ingrijpender gevolg van de zandafslag treft de schildpadden. De eieren spoelen weg lang voordat ze uitkomen en voor het voortbestaan van de schildpadden vormt deze zandafslag, naast stropers, honden die de eieren eten, zwerfvuil en netten in zee, een extra bedreiging. Het waait hard vandaag en de golven beuken met enorme kracht en veel kabaal op de kust. We kunnen zien waarom het strand zo snel is verdwenen. Het is heel indrukwekkend, ook al heb ik nog geen schildpad gezien.

 

LEATHERBACK

Het is bijna vijf uur in de middag. We gaan eerst eten en daarna schildpadden zoeken. We eten snel, iedereen wil graag zo snel mogelijk op pad. We hopen dat het onze geluksdag is en dat we een leatherback (lederschildpad) bij daglicht ontmoeten. Dinesh heeft goede hoop, er zijn deze week al een aantal gezien overdag. Hij werkt samen met zijn broer Chailesh en ze zijn een goed team. Ze verkennen allebei een deel van het strand en seinen naar elkaar met lampjes als ze een schildpad gevonden hebben, zodat hun gasten niet onnodig ver hoeven lopen. Telefoonverkeer is niet mogelijk hier, er is geen bereik. Het is een hele lange wandeling. Op de gasten van Dinesh na, is er geen sterveling te bespeuren. De zon wordt steeds bleker en lijkt in haar achtergrond op te lossen. Ik waan me in een andere, surrealistische wereld. Onze verwachtingen zijn hooggespannen, de tijd dringt want straks wordt het donker. Dan komt het sein van Chailesh. We lopen een stapje harder en zien haar al vanaf grote afstand. Ze is gigantisch en is ingespannen bezig haar nest te graven. We moeten nog op afstand blijven. Pas als ze met leggen is begonnen, mogen we dichterbij komen. Wat een geweldig dier, wat een geweldige ervaring, wat ontroerend!

 

 

ZWARE KLUS

We kunnen alles heel goed zien. In de kuil heeft ze een diep smal gat gegraven waar ze de eieren per twee of drie tegelijk en met tussenpozen van ongeveer een halve minuut in laat vallen. Na het leggen gaat het werk door. Het nest moet dicht en ze camoufleert de plek door ruim rondom de plek waar de eieren liggen ook nog het nodige zand te verplaatsen. Als ze klaar is en zich weer richting zee beweegt, zie je dat ze moe is. Het was een zware klus. Langzaam nadert ze het water, zodra de eerste golf haar raakt gaat het sneller. Op haar lederen rug ligt nog een hoopje zand. Een grote golf spoelt het zand van haar rug, we zien haar nog een paar tellen en dan is ze weg. De zon is nu echt ondergegaan en we worden beschenen door een goudgele maansikkel. Het gaat regenen, maar gelukkig niet lang. We lopen langzaam weer in de richting van het kamp. We zijn er nog lang niet en nemen regelmatig pauze. De wolken zijn verdwenen, de maan schijnt nu fel en de sterrenhemel is onbeschrijflijk mooi.

 

SPOOR

Dinesh ziet een spoor en gaat kijken. Helemaal aan de bosrand is een greenback (groene soepschilpad), een veel kleinere soort dan de lederschildpad, een nest aan het graven. Wij wachten op het strand…en wachten…en wachten. De schildpad is op wortels gestuit en is nu haar derde nest aan het graven. We willen het eieren leggen graag nog eens meemaken, maar wat doen we als ze ook nog aan een vierde nest begint? Iedereen is moe. Gelukkig, we worden geroepen. Ze gaat leggen! In doodse stilte staan we rondom haar en ik moet denken aan een begrafenis. Misschien door de sfeer, want het is een plechtig moment. Dinesh heeft een rood lampje, dit stoort de schildpadden niet en ook nu kunnen we alles goed zien. We blijven niet wachten op haar terugkeer naar zee.

BAKSIS

Het is laat. We lopen naar het kamp, drinken wat en dan is het tijd voor de terugtocht. Dit keer worden we gevaren door Chailesh, de muskieten zijn nu helaas wel volop aanwezig. De moerasgeur dringt diep in onze neuzen. Chailesh heeft een sterke lamp op zijn hoofd en ik hoop maar dat hij genoeg ziet. Mijn vage buikpijn is nu echte buikpijn; als er maar niets verkeerd gaat. Ik ben niet dol op de bewoners van het moeras, veel anaconda’s en kaaimannen. Op de terugweg vangt Chailesh bij wijze van baksis (toegift) nog even een kleine kaaiman voor ons. Wie wil mag hem vasthouden. Bij de boothelling worden we wederom aangevallen door hordes muskieten en we hebben razendsnel de boot weer in het water. De terugtocht verloopt uitstekend, maar ik ben toch blij dat ik weer veilig voet aan wal kan zetten. Wat een bijzonder avontuur, wat een spectaculaire belevenis! Matapica, dat mag je niet missen!

Voor informatie kunt u contact opnemen met Harry.

+597 7526870 (Sr) 

+31 638283719 (NL)

E-mail: ghoudekerk@gmail.com

 

 

 

 

 

 

 

SWIT' KONTREN: ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN

 

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een leuke toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.  

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens online terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant kunnen kopen.

 

TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK
ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN
Een trip naar Groningen staat waarschijnlijk voor weinig toeristen op nummer één op de verlanglijst, maar wij krijgen toch zo nu en dan de vraag van deze of gene of we een trip naar Saramacca kunnen verzorgen. Het zijn bijna altijd Nederlanders, woonachtig in Groningen, die graag ons Groningen even met eigen ogen willen aanschouwen en natuurlijk op de foto willen met het plaatsnaambord. Zo op het eerste gezicht valt er ook niet veel meer te beleven misschien, maar schijn bedriegt.

 

Laura en Lukla

Uitkijk
Op een zonnige zaterdag, niet al te vroeg, zijn we met drie stagiaires in de auto eerst naar Uitkijk gereden. De toeristische route. Als je de grote brug oploopt, heb je een prachtig uitzicht over de Saramacca rivier en ‘de jeugd’ was blij met deze perfecte ‘fotopauze’ want ze wilden alles zien en vooral alles op de foto zetten, voor de mensen thuis en voor later.   

 

 

 

De brug van
Uitkijk

Zodra je de brug bij Uitkijk over bent gereden, kun je als je niet teveel gas geeft en een beetje oplet de paloeloe’s tussen de bomen zien bloeien. Vanaf Kampong Baroe wordt de omgeving echt een stuk fleuriger. Op bijna alle erven zie je bloemen.

 

 

 

 

Sukrupatu Resort
In Groningen aangekomen zijn we eerst zoals afgesproken doorgereden naar Roy Zondervan, eigenaar van Sukrupatu Resort. Het ontbreken van allerlei stadslawaai is het eerste wat opvalt. Een heerlijke rust. We werden met open armen ontvangen door Roy en het was echt goed om hem weer te zien. De kennismaking met de stagiaires verliep wat rommelig. Roy is namelijk Roy en geen meneer Zondervan, maar dat was wat lastig voor de jongelui. Het werd uiteindelijk meneer Roy en hoewel Roy er niet helemaal blij van werd, kon iedereen daar mee leven. Roy heeft ruim twee maanden geleden drie weken in het ziekenhuis gelegen en is nog niet weer volledig hersteld. Desondanks heeft hij toch moeite gedaan om ons een lekkere maaltijd voor te zetten, moksi alesi!

Roy Zondervan vertelt
 

De zieke raaf
 

We hebben eerst op en rond het erf wat rondgekeken. Twee kleine hondjes, een toekan, een papegaai, een gewonde jonge raaf(ara) die verzorgd wordt door Roy, een zapakara die vaak even op bezoek komt, bloemen, vlinders, plantjes en hangmatten. Het resort is niet groot en ook niet luxe, maar er heerst een weldadige rust, de sfeer is gemoedelijk en je vindt er alles wat je nodig hebt. Na het eten kregen we geschiedenisles. Roy kon niet met ons mee wandelen door Groningen, dat laat zijn gezondheid nog niet toe. Hij kan prachtig vertellen en weet ontzettend veel van de geschiedenis van Groningen. We keken naar een oude plantage kaart van het ‘Rijke’ Suriname en waren allemaal geboeid door het verhaal. Niet te lang, niet te kort.

 

Groningen We zijn langs de rivier naar het plein gelopen. Op de pas gerestaureerde steiger heb je een prachtig uitzicht over de brede rivier en het waait er lekker. Op een groot bord naast het theehuis, een mooie koepel, staat informatie over de zeekoe of lamantijn die voorkomt in de Saramaccarivier. Het zijn schuwe dieren, we hebben er dan ook geen een gezien.

Het plein was prachtig, alle bomen stonden in volle bloei. We hebben alle monumenten bekeken, nu toch met hele andere ogen door de pas verworven kennis. Het was droog en heet. Omdat we ons natje en droogje al bij Roy hadden gehad, hebben we de River Breeze, het restaurantje op het plein, niet bezocht. We zijn langs de gevangenis gelopen, die pas sinds enkele maanden niet meer wordt gebruikt. Het is een onooglijk scheefgezakt gebouwtje met twee cellen. Er zaten tot begin van dit jaar soms maximaal acht gedetineerden. Er zijn plannen om het gebouw te restaureren en er een restaurant en informatiecentrum van te maken. Ik hoop echt dat het gaat gebeuren, het zou een aanwinst zijn.

De gevang

We zijn langs de begraafplaats gekomen waar in de zomer van 2011 de stoffelijke resten zijn opgegraven van de Nederlandse gelukzoekers. Ze kwamen in 1845 en velen zijn kort na hun aankomst overleden, waarschijnlijk een epidemie. Er wordt nu DNA onderzoek gedaan. In het najaar van 2011 is de Groningse (Nederland) archeoloog Beno Hofman hier geweest en heeft een driedelige televisieserie gemaakt over de relatie tussen de beide 'Groningens'.

Meer hierover kunt u lezen op www.benohofman.nl

 

Gewoon Groningen.

Zoals ik al eerder opmerkte valt er niet echt veel te beleven en is ons Groningen hier in Suriname zeker niet te vergelijken met de gelijknamige bruisende studentenstad in Nederland, maar wat mij betreft is het alleszins een bezoekje waard. Vooral als je belangstelling hebt voor de geschiedenis van Suriname. Ik kom altijd tot rust als ik er ben en ik voel me er goed. Het is erg mooi, de mensen zijn vriendelijk en gastvrij en ik geniet altijd weer van het historische rondje. Geen spektakel, geen toeters en bellen, gewoon Groningen.

 

Bedevaartsoord
 

Bedevaartsoord Onze rit naar huis voerde ons over het Garnizoenspad en omdat we nog genoeg tijd hadden zijn we de Henri Fernandesweg ( in de volksmond Weg naar Zee) opgereden. We hebben een kijkje genomen bij het openluchtcrematorium van Suriname, aangelegd in 1968, vlakbij zee en het spoelt nu bijna weg. We zagen dat er een klein stukje landinwaarts inmiddels een begin is gemaakt met de bouw van een nieuw crematorium. Niet ver van het crematorium is een bedevaartsoord aangelegd voor gelovige Hindoes. Er staan een aantal enorm grote kleurige beelden van Hindoegoden. Iedereen mag het bedevaartsoord bezoeken, als je je maar respectvol gedraagt.

 

Brandstapel bij het crematorium


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar huis Tijd om naar huis te gaan. We rijden achter een klein vrachtwagentje volgepropt met koeien. Dat zal je in Nederland niet vaak zien.  

Ik was benieuwd naar de reacties van ‘onze jeugd’ op de achterbank en heb de nodige en waarschijnlijk ook onnodige vragen op ze afgevuurd. Tja, ik ben moeder en mijn jongens wonen niet echt in de buurt, dus ik geef toe dat ik misschien een beetje misbruik heb gemaakt van de situatie, want ‘de jeugd’ kon natuurlijk geen kant op. Gelukkig bleek onze jeugd lief en begripvol, met moeders aan de andere kant van de grote plas en een moederlijk vragenrondje konden ze wel waarderen. Ze waren heel tevreden over ons uitstapje naar Groningen, hadden zich geen moment verveeld, waren onder de indruk van meneer Roy en zijn verhaal en van alles wat ze gezien hebben. In Nederland hoor je vaak: ‘Er gaat niets boven Groningen’. Ik ben het er helemaal mee eens.

Wilt u een bezoek brengen, eten of logeren bij Roy Zondervan? Graag volgens afspraak.  http://www.saramaccainsuriname.com 

 

SWIT' KONTREN : Gluren bij de buren

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een prachtige toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.

 

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant kunnen kopen.

 

"GLUREN BIJ DE BUREN'  is een vaste rubriek waarin een inwoner van Suriname ons laat meekijken, of gluren, naar een van de buurlanden.

Gluren bij de buren.

Tekst & Beeld: Ineke Oudekerk

 

Naam: Franklin Ronald Levenswaard
Waar: Macapá, hoofdstad van de staat Amapá in Brazilië
Wanneer: 7 dagen in oktober 2011

 

'In gluren bij de buren mogen we vandaag meekijken door de ogen van reiziger Frank, beter bekend als Biga.'  

 

 

'Goedemiddag Biga, fijn dat ik op bezoek mag komen en dat jij je reiservaring met ons wilt delen. Heb je al veel van de wereld gezien?’
‘Niet echt, ik ben lang geleden naar Brits Guyana geweest en naar Frans Guyana en een keer naar Trinidad.  Dit was mijn eerste en enige trip naar Brazilië.  Ik blijf in de buurt zal ik maar zeggen’

 

‘Wat ging je doen in Brazilië?‘
‘Ik ben percussionist en ging met een paar collega’s optreden op een groot festival in Macapá. Dat was echt leuk, behalve veel andere muzikanten en instrumentenbouwers, waren er ook veel mooie danseressen en kunstenaars en rodeorijders. Ik hoefde me daar echt niet te vervelen boi.'

‘Ben je met het vliegtuig gegaan?’
‘Haha, nee we zijn met de auto gegaan. Dat was me een reis hoor. We zijn twee dagen onderweg geweest en ik heb van elke minuut genoten.’ 

‘Ik had geen idee dat je ook met de auto naar Brazilië kunt, kun je iets vertellen over de reis?’
‘We zijn heel vroeg in de ochtend met de bus naar Albina gereisd en daar zijn we met de boot overgestoken naar St. Laurent waar we door onze reisleider werden opgepikt met de auto. We hebben de hele dag gereden en laat in de middag kwamen we aan in St. George. Daar zijn we met een klein bootje de rivier overgestoken naar Brazilië, naar de stad Oiapoque waar we ook de nacht hebben doorgebracht in een heel mooi hotel. De volgende ochtend vroeg zijn we met zijn allen in een grote bus gestapt en naar Macapá gereden. De reis was lang, maar machtig mooi. Het eerste stuk van de weg was nog bauxiet, maar verderop was het geasfalteerd.  Het ging berg op berg af door de bossen. Heel mooi. In de vooravond waren we bij ons hotel in Macapá.'

‘Wat was je eerste indruk van de stad?’
‘Een grote stad, met veel gebouwen, winkels, restaurants en cafés. Vriendelijke mensen en veel mooie vrouwen, maar je vindt niet gemakkelijk iemand die Engels spreekt. Ik spreek geen Portugees, dus praten deed ik maar een beetje met handen en voeten. De eerste dag ben ik al naar de rivier gegaan. Ik was nog maar een kleine jongen toen ik mensen hoorde praten over de Amazonerivier, toen al wenste ik dat ik ‘m ooit zou zien. Nou het is gebeurd, ik heb het nu met mijn eigen ogen gezien. Echt prachtig en breder dan ik dacht en de golven waren ook behoorlijk hoog. Ik was onder de indruk man, echt blij, echt blij.’

‘Wat een prachtig verhaal Biga, ik krijg gewoon zin om deze reis ook een keer te maken. Lijkt Macapá een beetje op Paramaribo en kun je het landschap daar en hier met elkaar vergelijken?’ ‘Nou, toch wel een beetje hetzelfde, maar ook anders. De bergen die ik onderweg zag, heb ik hier nooit zo gezien, maar Macapá is een grote stad aan een rivier en ze hebben ook een waterkant met eettentjes en muziekbandjes. Het lijkt op onze waterkant. Ik heb lang niet alles gezien, het is een grote stad en ik was er maar zeven dagen. Ik hoorde dat daar ook een fort is net als bij ons, maar daar was ook geen tijd voor jammer genoeg. Ik vond de straten daar wel veel netter dan bij ons, goed geasfalteerd, veel breder ook en met voetpaden.'

'Voelde je je ook echt gast of toerist op de plaatsen waar je geweest bent? ‘Jazeker man. In de hotels en restaurants was iedereen echt behulpzaam en ik heb veel mooie dames gezien. Boi, ik heb mijn ogen uitgekeken!'

‘Heb je in de stad zelf ook nog een trip gemaakt, misschien via een reisorganisatie?’
‘Nee, niet via een reisorganisatie, die zijn er vast wel, maar ik heb ze niet gezien. We hadden natuurlijk onze eigen gids die alles geregeld had voor ons. Ik ben wel naar een Indiaans museum geweest in een heel groot gebouw. Dat vond ik een heel mooi uitstapje en ook leerzaam. Ik heb me echt geen seconde verveeld.'

‘Heb je daar iets gezien waarvan je denkt dat zouden we in Suriname ook moeten hebben?’
‘Haha ja, een grote boot die naar Belém vaart. Een soort ‘busboot’ kan je zeggen. Aan boord allemaal hangmatten. Dat lijkt me wel wat. Dan stap ik in Paramaribo in de hangmat en stap er in Nickerie weer uit.'

‘En wat heeft Suriname wel en Brazilië niet?’
‘Ik vond het eten daar ok hoor, ik klaag niet, maar toch, geef mij maar Sranan kukru!'

‘Zou je nog een keer terug willen?’
 ‘Zeker weten, liever vandaag dan morgen als het kan, maar dan met een beetje meer geld in mijn portemonnee en een beetje meer tijd.'

‘Wat was het allerleukste en wat was het minst leuke aan je trip?’
‘Alles was leuk, ik kan geen enkel nadeel bedenken. De reis was lang, maar heel gezellig. Nee echt, alles was leuk. Een tien met een griffel!’

‘Dankjewel Biga voor je prachtige verhaal. Die zoen van de juffrouw krijg je van mij!’