SWIT' KONTREN: ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN

 

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een leuke toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.  

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens online terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant kunnen kopen.

 

TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK
ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN
Een trip naar Groningen staat waarschijnlijk voor weinig toeristen op nummer één op de verlanglijst, maar wij krijgen toch zo nu en dan de vraag van deze of gene of we een trip naar Saramacca kunnen verzorgen. Het zijn bijna altijd Nederlanders, woonachtig in Groningen, die graag ons Groningen even met eigen ogen willen aanschouwen en natuurlijk op de foto willen met het plaatsnaambord. Zo op het eerste gezicht valt er ook niet veel meer te beleven misschien, maar schijn bedriegt.

 

Laura en Lukla

Uitkijk
Op een zonnige zaterdag, niet al te vroeg, zijn we met drie stagiaires in de auto eerst naar Uitkijk gereden. De toeristische route. Als je de grote brug oploopt, heb je een prachtig uitzicht over de Saramacca rivier en ‘de jeugd’ was blij met deze perfecte ‘fotopauze’ want ze wilden alles zien en vooral alles op de foto zetten, voor de mensen thuis en voor later.   

 

 

 

De brug van
Uitkijk

Zodra je de brug bij Uitkijk over bent gereden, kun je als je niet teveel gas geeft en een beetje oplet de paloeloe’s tussen de bomen zien bloeien. Vanaf Kampong Baroe wordt de omgeving echt een stuk fleuriger. Op bijna alle erven zie je bloemen.

 

 

 

 

Sukrupatu Resort
In Groningen aangekomen zijn we eerst zoals afgesproken doorgereden naar Roy Zondervan, eigenaar van Sukrupatu Resort. Het ontbreken van allerlei stadslawaai is het eerste wat opvalt. Een heerlijke rust. We werden met open armen ontvangen door Roy en het was echt goed om hem weer te zien. De kennismaking met de stagiaires verliep wat rommelig. Roy is namelijk Roy en geen meneer Zondervan, maar dat was wat lastig voor de jongelui. Het werd uiteindelijk meneer Roy en hoewel Roy er niet helemaal blij van werd, kon iedereen daar mee leven. Roy heeft ruim twee maanden geleden drie weken in het ziekenhuis gelegen en is nog niet weer volledig hersteld. Desondanks heeft hij toch moeite gedaan om ons een lekkere maaltijd voor te zetten, moksi alesi!

Roy Zondervan vertelt
 

De zieke raaf
 

We hebben eerst op en rond het erf wat rondgekeken. Twee kleine hondjes, een toekan, een papegaai, een gewonde jonge raaf(ara) die verzorgd wordt door Roy, een zapakara die vaak even op bezoek komt, bloemen, vlinders, plantjes en hangmatten. Het resort is niet groot en ook niet luxe, maar er heerst een weldadige rust, de sfeer is gemoedelijk en je vindt er alles wat je nodig hebt. Na het eten kregen we geschiedenisles. Roy kon niet met ons mee wandelen door Groningen, dat laat zijn gezondheid nog niet toe. Hij kan prachtig vertellen en weet ontzettend veel van de geschiedenis van Groningen. We keken naar een oude plantage kaart van het ‘Rijke’ Suriname en waren allemaal geboeid door het verhaal. Niet te lang, niet te kort.

 

Groningen We zijn langs de rivier naar het plein gelopen. Op de pas gerestaureerde steiger heb je een prachtig uitzicht over de brede rivier en het waait er lekker. Op een groot bord naast het theehuis, een mooie koepel, staat informatie over de zeekoe of lamantijn die voorkomt in de Saramaccarivier. Het zijn schuwe dieren, we hebben er dan ook geen een gezien.

Het plein was prachtig, alle bomen stonden in volle bloei. We hebben alle monumenten bekeken, nu toch met hele andere ogen door de pas verworven kennis. Het was droog en heet. Omdat we ons natje en droogje al bij Roy hadden gehad, hebben we de River Breeze, het restaurantje op het plein, niet bezocht. We zijn langs de gevangenis gelopen, die pas sinds enkele maanden niet meer wordt gebruikt. Het is een onooglijk scheefgezakt gebouwtje met twee cellen. Er zaten tot begin van dit jaar soms maximaal acht gedetineerden. Er zijn plannen om het gebouw te restaureren en er een restaurant en informatiecentrum van te maken. Ik hoop echt dat het gaat gebeuren, het zou een aanwinst zijn.

De gevang

We zijn langs de begraafplaats gekomen waar in de zomer van 2011 de stoffelijke resten zijn opgegraven van de Nederlandse gelukzoekers. Ze kwamen in 1845 en velen zijn kort na hun aankomst overleden, waarschijnlijk een epidemie. Er wordt nu DNA onderzoek gedaan. In het najaar van 2011 is de Groningse (Nederland) archeoloog Beno Hofman hier geweest en heeft een driedelige televisieserie gemaakt over de relatie tussen de beide 'Groningens'.

Meer hierover kunt u lezen op www.benohofman.nl

 

Gewoon Groningen.

Zoals ik al eerder opmerkte valt er niet echt veel te beleven en is ons Groningen hier in Suriname zeker niet te vergelijken met de gelijknamige bruisende studentenstad in Nederland, maar wat mij betreft is het alleszins een bezoekje waard. Vooral als je belangstelling hebt voor de geschiedenis van Suriname. Ik kom altijd tot rust als ik er ben en ik voel me er goed. Het is erg mooi, de mensen zijn vriendelijk en gastvrij en ik geniet altijd weer van het historische rondje. Geen spektakel, geen toeters en bellen, gewoon Groningen.

 

Bedevaartsoord
 

Bedevaartsoord Onze rit naar huis voerde ons over het Garnizoenspad en omdat we nog genoeg tijd hadden zijn we de Henri Fernandesweg ( in de volksmond Weg naar Zee) opgereden. We hebben een kijkje genomen bij het openluchtcrematorium van Suriname, aangelegd in 1968, vlakbij zee en het spoelt nu bijna weg. We zagen dat er een klein stukje landinwaarts inmiddels een begin is gemaakt met de bouw van een nieuw crematorium. Niet ver van het crematorium is een bedevaartsoord aangelegd voor gelovige Hindoes. Er staan een aantal enorm grote kleurige beelden van Hindoegoden. Iedereen mag het bedevaartsoord bezoeken, als je je maar respectvol gedraagt.

 

Brandstapel bij het crematorium


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar huis Tijd om naar huis te gaan. We rijden achter een klein vrachtwagentje volgepropt met koeien. Dat zal je in Nederland niet vaak zien.  

Ik was benieuwd naar de reacties van ‘onze jeugd’ op de achterbank en heb de nodige en waarschijnlijk ook onnodige vragen op ze afgevuurd. Tja, ik ben moeder en mijn jongens wonen niet echt in de buurt, dus ik geef toe dat ik misschien een beetje misbruik heb gemaakt van de situatie, want ‘de jeugd’ kon natuurlijk geen kant op. Gelukkig bleek onze jeugd lief en begripvol, met moeders aan de andere kant van de grote plas en een moederlijk vragenrondje konden ze wel waarderen. Ze waren heel tevreden over ons uitstapje naar Groningen, hadden zich geen moment verveeld, waren onder de indruk van meneer Roy en zijn verhaal en van alles wat ze gezien hebben. In Nederland hoor je vaak: ‘Er gaat niets boven Groningen’. Ik ben het er helemaal mee eens.

Wilt u een bezoek brengen, eten of logeren bij Roy Zondervan? Graag volgens afspraak.  http://www.saramaccainsuriname.com