Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een leuke toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.
DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg kan ik Swit Kontren nergens online terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant (DWT)kunnen kopen.
MATAPICA
MAG JE NIET MISSEN!
TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK
TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK
Matapica
mag je niet missen! Dat is me veelvuldig verteld de laatste maanden en vandaag
is de grote dag. We rijden vroeg in de middag met een groepje van zes personen
inclusief gastheer Harry, naar Commewijne. De stad is onvoorstelbaar druk en een
bezienswaardigheid op zich. Mensen en voertuigen in alle kleuren, soorten en
maten kruisen ons pad. Het uitzicht op de ‘Bosjebrug’ is erg mooi. Het is stralend
weer, een meevaller midden in de regentijd.
MOERASWATER
Bij de steiger van Mariënburg worden we opgewacht door de bootsman die ons de Commewijnerivier over zal varen. Tien minuten later zijn we op plantage Johanna Margaretha waar we hartelijk worden ontvangen door onze gids Dinesh. Harry en Dinesh werken regelmatig samen en hebben alles prima geregeld. Eten, drinken, bootsman en wc bezoek is allemaal inbegrepen in de prijs. Harry heeft ons goed voorgelicht, dus weten ongeveer wat ons te wachten te wachten staat aan ongemakken. Muskieten en nattigheid. Hemelwater, opspattend moeraswater of allebei. We maken allemaal gebruik van de voorlopig laatste gelegenheid om naar een ‘echt’ toilet te gaan. We smeren ons in, pakken onze regenkleding en lopen naar de volgende boot. Dit bootje is aanmerkelijk kleiner en ook minder stabiel. Eten en drinken zijn al door Dinesh ingeladen. Nu wij nog. Het avontuur gaat beginnen.
TALRIJK
Dinesh kent het gebied als zijn broekzak. We krijgen instructies en gaan voorzichtig zitten. Ik ‘mag’ voorin met mijn camera en hoop zo een paar mooie te schieten. We varen hard en zien al snel een dijkje met boothelling. Met grote vaart glijden we de helling op. Best griezelig is het toch. Vooraf had ik bedacht dat dit misschien een mooi moment was voor een foto. Vergissing dus, er was niet eens tijd om aan een foto te denken, laat staan om er één te maken. We stappen allemaal uit en sjorren de boot over de helling heen. Hier zijn de muskieten normaalgesproken talrijk, maar vandaag schitteren ze door afwezigheid. Verder gaat de reis, we hebben nog ruim een uur te gaan. Het is nog steeds droog en zonnig en alles wat we zien is in één woord adembenemend. De geur ook trouwens, het moeras stinkt behoorlijk naarmate we dieper tussen de mangrove varen. We zien veel vogels, af en toe vliegen er een paar voor ons uit alsof ze ons de weg wijzen. Dat is niet nodig want Dinesh is zeer ervaren. Daar ben ik erg blij mee, want eerlijk gezegd voel ik een lichte buikpijn opkomen als ik denk aan onze terugreis vanavond, in het donker.
ZANDAFSLAG
Aangekomen
op onze plaats van bestemming, krijgen we het advies om het laatste stukje door
het bos snel te overbruggen, ook dit is een Muskietenverzamelplaats. Maar ook hier is geen muskiet te bekennen en
we lopen onder de boog van mangrove door naar het kamp. Het kamp is ruim, niet
luxe, maar wel functioneel. Harry
kan zijn ogen bijna niet geloven als hij ziet hoeveel zand er is weggespoeld.
Dinesh heeft zijn kamp al twee keer moeten verplaatsen de afgelopen maanden.
Een veel ingrijpender gevolg van de zandafslag treft de schildpadden. De eieren
spoelen weg lang voordat ze uitkomen en voor het voortbestaan van de
schildpadden vormt deze zandafslag, naast stropers, honden die de eieren eten,
zwerfvuil en netten in zee, een extra bedreiging. Het waait
hard vandaag en de golven beuken met enorme kracht en veel kabaal op de kust. We
kunnen zien waarom het strand zo snel is verdwenen. Het is heel indrukwekkend, ook
al heb ik nog geen schildpad gezien.
LEATHERBACK
Het is bijna vijf uur in de middag. We gaan eerst eten en daarna schildpadden zoeken. We eten snel, iedereen wil graag zo snel mogelijk op pad. We hopen dat het onze geluksdag is en dat we een leatherback (lederschildpad) bij daglicht ontmoeten. Dinesh heeft goede hoop, er zijn deze week al een aantal gezien overdag. Hij werkt samen met zijn broer Chailesh en ze zijn een goed team. Ze verkennen allebei een deel van het strand en seinen naar elkaar met lampjes als ze een schildpad gevonden hebben, zodat hun gasten niet onnodig ver hoeven lopen. Telefoonverkeer is niet mogelijk hier, er is geen bereik. Het is een hele lange wandeling. Op de gasten van Dinesh na, is er geen sterveling te bespeuren. De zon wordt steeds bleker en lijkt in haar achtergrond op te lossen. Ik waan me in een andere, surrealistische wereld. Onze verwachtingen zijn hooggespannen, de tijd dringt want straks wordt het donker. Dan komt het sein van Chailesh. We lopen een stapje harder en zien haar al vanaf grote afstand. Ze is gigantisch en is ingespannen bezig haar nest te graven. We moeten nog op afstand blijven. Pas als ze met leggen is begonnen, mogen we dichterbij komen. Wat een geweldig dier, wat een geweldige ervaring, wat ontroerend!
ZWARE KLUS
We kunnen alles heel goed zien. In de kuil heeft ze een diep smal gat gegraven waar ze de eieren per twee of drie tegelijk en met tussenpozen van ongeveer een halve minuut in laat vallen. Na het leggen gaat het werk door. Het nest moet dicht en ze camoufleert de plek door ruim rondom de plek waar de eieren liggen ook nog het nodige zand te verplaatsen. Als ze klaar is en zich weer richting zee beweegt, zie je dat ze moe is. Het was een zware klus. Langzaam nadert ze het water, zodra de eerste golf haar raakt gaat het sneller. Op haar lederen rug ligt nog een hoopje zand. Een grote golf spoelt het zand van haar rug, we zien haar nog een paar tellen en dan is ze weg. De zon is nu echt ondergegaan en we worden beschenen door een goudgele maansikkel. Het gaat regenen, maar gelukkig niet lang. We lopen langzaam weer in de richting van het kamp. We zijn er nog lang niet en nemen regelmatig pauze. De wolken zijn verdwenen, de maan schijnt nu fel en de sterrenhemel is onbeschrijflijk mooi.
Dinesh ziet een spoor en gaat kijken. Helemaal aan de bosrand is een greenback (groene soepschilpad), een veel kleinere soort dan de lederschildpad, een nest aan het graven. Wij wachten op het strand…en wachten…en wachten. De schildpad is op wortels gestuit en is nu haar derde nest aan het graven. We willen het eieren leggen graag nog eens meemaken, maar wat doen we als ze ook nog aan een vierde nest begint? Iedereen is moe. Gelukkig, we worden geroepen. Ze gaat leggen! In doodse stilte staan we rondom haar en ik moet denken aan een begrafenis. Misschien door de sfeer, want het is een plechtig moment. Dinesh heeft een rood lampje, dit stoort de schildpadden niet en ook nu kunnen we alles goed zien. We blijven niet wachten op haar terugkeer naar zee.
Het is laat. We lopen naar het kamp, drinken wat en dan is het tijd voor de terugtocht. Dit keer worden we gevaren door Chailesh, de muskieten zijn nu helaas wel volop aanwezig. De moerasgeur dringt diep in onze neuzen. Chailesh heeft een sterke lamp op zijn hoofd en ik hoop maar dat hij genoeg ziet. Mijn vage buikpijn is nu echte buikpijn; als er maar niets verkeerd gaat. Ik ben niet dol op de bewoners van het moeras, veel anaconda’s en kaaimannen. Op de terugweg vangt Chailesh bij wijze van baksis (toegift) nog even een kleine kaaiman voor ons. Wie wil mag hem vasthouden. Bij de boothelling worden we wederom aangevallen door hordes muskieten en we hebben razendsnel de boot weer in het water. De terugtocht verloopt uitstekend, maar ik ben toch blij dat ik weer veilig voet aan wal kan zetten. Wat een bijzonder avontuur, wat een spectaculaire belevenis! Matapica, dat mag je niet missen!
Voor informatie kunt u contact opnemen met Harry.
+597 7526870 (Sr)
+31 638283719 (NL)
E-mail: ghoudekerk@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten