SWIT' KONTREN: MATAPICA, DAT MAG JE NIET MISSEN

 

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een leuke toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.  

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens online terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant (DWT)kunnen kopen.

 

MATAPICA MAG JE NIET MISSEN!
TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK

Matapica mag je niet missen! Dat is me veelvuldig verteld de laatste maanden en vandaag is de grote dag. We rijden vroeg in de middag met een groepje van zes personen inclusief gastheer Harry, naar Commewijne. De stad is onvoorstelbaar druk en een bezienswaardigheid op zich. Mensen en voertuigen in alle kleuren, soorten en maten kruisen ons pad. Het uitzicht op de ‘Bosjebrug’ is erg mooi. Het is stralend weer, een meevaller midden in de regentijd.

MOERASWATER

Bij de steiger van Mariënburg worden we opgewacht door de bootsman die ons de Commewijnerivier over zal varen. Tien minuten later zijn we op plantage Johanna Margaretha waar we hartelijk worden ontvangen door onze gids Dinesh. Harry en Dinesh werken regelmatig samen en hebben alles prima geregeld. Eten, drinken, bootsman en wc bezoek is allemaal inbegrepen in de prijs. Harry heeft ons goed voorgelicht, dus weten ongeveer wat ons te wachten te wachten staat aan ongemakken. Muskieten en nattigheid. Hemelwater, opspattend moeraswater of allebei. We maken allemaal gebruik van de voorlopig laatste gelegenheid om naar een ‘echt’ toilet te gaan. We smeren ons in, pakken onze regenkleding en lopen naar de volgende boot. Dit bootje is aanmerkelijk kleiner en ook minder stabiel. Eten en drinken zijn al door Dinesh ingeladen. Nu wij nog. Het avontuur gaat beginnen.

 

 

TALRIJK

Dinesh kent het gebied als zijn broekzak. We krijgen instructies en gaan voorzichtig zitten. Ik ‘mag’ voorin met mijn camera en hoop zo een paar mooie te schieten. We varen hard en zien al snel een dijkje met boothelling. Met grote vaart glijden we de helling op. Best griezelig is het toch. Vooraf had ik bedacht dat dit misschien een mooi moment was voor een foto. Vergissing dus, er was niet eens tijd om aan een foto te denken, laat staan om er één te maken. We stappen allemaal uit en sjorren de boot over de helling heen. Hier zijn de muskieten normaalgesproken talrijk, maar vandaag schitteren ze door afwezigheid. Verder gaat de reis, we hebben nog ruim een uur te gaan. Het is nog steeds droog en zonnig en alles wat we zien is in één woord adembenemend. De geur ook trouwens, het moeras stinkt behoorlijk naarmate we dieper tussen de mangrove varen. We zien veel vogels, af en toe vliegen er een paar voor ons uit alsof ze ons de weg wijzen. Dat is niet nodig want Dinesh is zeer ervaren. Daar ben ik erg blij mee, want eerlijk gezegd voel ik een lichte buikpijn opkomen als ik denk aan onze terugreis vanavond, in het donker.

 

 

 

 ZANDAFSLAG

Aangekomen op onze plaats van bestemming, krijgen we het advies om het laatste stukje door het bos snel te overbruggen, ook dit is een Muskietenverzamelplaats.  Maar ook hier is geen muskiet te bekennen en we lopen onder de boog van mangrove door naar het kamp. Het kamp is ruim, niet luxe, maar wel functioneel. Harry kan zijn ogen bijna niet geloven als hij ziet hoeveel zand er is weggespoeld. Dinesh heeft zijn kamp al twee keer moeten verplaatsen de afgelopen maanden. Een veel ingrijpender gevolg van de zandafslag treft de schildpadden. De eieren spoelen weg lang voordat ze uitkomen en voor het voortbestaan van de schildpadden vormt deze zandafslag, naast stropers, honden die de eieren eten, zwerfvuil en netten in zee, een extra bedreiging. Het waait hard vandaag en de golven beuken met enorme kracht en veel kabaal op de kust. We kunnen zien waarom het strand zo snel is verdwenen. Het is heel indrukwekkend, ook al heb ik nog geen schildpad gezien.

 

LEATHERBACK

Het is bijna vijf uur in de middag. We gaan eerst eten en daarna schildpadden zoeken. We eten snel, iedereen wil graag zo snel mogelijk op pad. We hopen dat het onze geluksdag is en dat we een leatherback (lederschildpad) bij daglicht ontmoeten. Dinesh heeft goede hoop, er zijn deze week al een aantal gezien overdag. Hij werkt samen met zijn broer Chailesh en ze zijn een goed team. Ze verkennen allebei een deel van het strand en seinen naar elkaar met lampjes als ze een schildpad gevonden hebben, zodat hun gasten niet onnodig ver hoeven lopen. Telefoonverkeer is niet mogelijk hier, er is geen bereik. Het is een hele lange wandeling. Op de gasten van Dinesh na, is er geen sterveling te bespeuren. De zon wordt steeds bleker en lijkt in haar achtergrond op te lossen. Ik waan me in een andere, surrealistische wereld. Onze verwachtingen zijn hooggespannen, de tijd dringt want straks wordt het donker. Dan komt het sein van Chailesh. We lopen een stapje harder en zien haar al vanaf grote afstand. Ze is gigantisch en is ingespannen bezig haar nest te graven. We moeten nog op afstand blijven. Pas als ze met leggen is begonnen, mogen we dichterbij komen. Wat een geweldig dier, wat een geweldige ervaring, wat ontroerend!

 

 

ZWARE KLUS

We kunnen alles heel goed zien. In de kuil heeft ze een diep smal gat gegraven waar ze de eieren per twee of drie tegelijk en met tussenpozen van ongeveer een halve minuut in laat vallen. Na het leggen gaat het werk door. Het nest moet dicht en ze camoufleert de plek door ruim rondom de plek waar de eieren liggen ook nog het nodige zand te verplaatsen. Als ze klaar is en zich weer richting zee beweegt, zie je dat ze moe is. Het was een zware klus. Langzaam nadert ze het water, zodra de eerste golf haar raakt gaat het sneller. Op haar lederen rug ligt nog een hoopje zand. Een grote golf spoelt het zand van haar rug, we zien haar nog een paar tellen en dan is ze weg. De zon is nu echt ondergegaan en we worden beschenen door een goudgele maansikkel. Het gaat regenen, maar gelukkig niet lang. We lopen langzaam weer in de richting van het kamp. We zijn er nog lang niet en nemen regelmatig pauze. De wolken zijn verdwenen, de maan schijnt nu fel en de sterrenhemel is onbeschrijflijk mooi.

 

SPOOR

Dinesh ziet een spoor en gaat kijken. Helemaal aan de bosrand is een greenback (groene soepschilpad), een veel kleinere soort dan de lederschildpad, een nest aan het graven. Wij wachten op het strand…en wachten…en wachten. De schildpad is op wortels gestuit en is nu haar derde nest aan het graven. We willen het eieren leggen graag nog eens meemaken, maar wat doen we als ze ook nog aan een vierde nest begint? Iedereen is moe. Gelukkig, we worden geroepen. Ze gaat leggen! In doodse stilte staan we rondom haar en ik moet denken aan een begrafenis. Misschien door de sfeer, want het is een plechtig moment. Dinesh heeft een rood lampje, dit stoort de schildpadden niet en ook nu kunnen we alles goed zien. We blijven niet wachten op haar terugkeer naar zee.

BAKSIS

Het is laat. We lopen naar het kamp, drinken wat en dan is het tijd voor de terugtocht. Dit keer worden we gevaren door Chailesh, de muskieten zijn nu helaas wel volop aanwezig. De moerasgeur dringt diep in onze neuzen. Chailesh heeft een sterke lamp op zijn hoofd en ik hoop maar dat hij genoeg ziet. Mijn vage buikpijn is nu echte buikpijn; als er maar niets verkeerd gaat. Ik ben niet dol op de bewoners van het moeras, veel anaconda’s en kaaimannen. Op de terugweg vangt Chailesh bij wijze van baksis (toegift) nog even een kleine kaaiman voor ons. Wie wil mag hem vasthouden. Bij de boothelling worden we wederom aangevallen door hordes muskieten en we hebben razendsnel de boot weer in het water. De terugtocht verloopt uitstekend, maar ik ben toch blij dat ik weer veilig voet aan wal kan zetten. Wat een bijzonder avontuur, wat een spectaculaire belevenis! Matapica, dat mag je niet missen!

Voor informatie kunt u contact opnemen met Harry.

+597 7526870 (Sr) 

+31 638283719 (NL)

E-mail: ghoudekerk@gmail.com

 

 

 

 

 

 

 

SWIT' KONTREN: ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN

 

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een leuke toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.  

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens online terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant kunnen kopen.

 

TEKST & BEELD INEKE OUDEKERK
ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN
Een trip naar Groningen staat waarschijnlijk voor weinig toeristen op nummer één op de verlanglijst, maar wij krijgen toch zo nu en dan de vraag van deze of gene of we een trip naar Saramacca kunnen verzorgen. Het zijn bijna altijd Nederlanders, woonachtig in Groningen, die graag ons Groningen even met eigen ogen willen aanschouwen en natuurlijk op de foto willen met het plaatsnaambord. Zo op het eerste gezicht valt er ook niet veel meer te beleven misschien, maar schijn bedriegt.

 

Laura en Lukla

Uitkijk
Op een zonnige zaterdag, niet al te vroeg, zijn we met drie stagiaires in de auto eerst naar Uitkijk gereden. De toeristische route. Als je de grote brug oploopt, heb je een prachtig uitzicht over de Saramacca rivier en ‘de jeugd’ was blij met deze perfecte ‘fotopauze’ want ze wilden alles zien en vooral alles op de foto zetten, voor de mensen thuis en voor later.   

 

 

 

De brug van
Uitkijk

Zodra je de brug bij Uitkijk over bent gereden, kun je als je niet teveel gas geeft en een beetje oplet de paloeloe’s tussen de bomen zien bloeien. Vanaf Kampong Baroe wordt de omgeving echt een stuk fleuriger. Op bijna alle erven zie je bloemen.

 

 

 

 

Sukrupatu Resort
In Groningen aangekomen zijn we eerst zoals afgesproken doorgereden naar Roy Zondervan, eigenaar van Sukrupatu Resort. Het ontbreken van allerlei stadslawaai is het eerste wat opvalt. Een heerlijke rust. We werden met open armen ontvangen door Roy en het was echt goed om hem weer te zien. De kennismaking met de stagiaires verliep wat rommelig. Roy is namelijk Roy en geen meneer Zondervan, maar dat was wat lastig voor de jongelui. Het werd uiteindelijk meneer Roy en hoewel Roy er niet helemaal blij van werd, kon iedereen daar mee leven. Roy heeft ruim twee maanden geleden drie weken in het ziekenhuis gelegen en is nog niet weer volledig hersteld. Desondanks heeft hij toch moeite gedaan om ons een lekkere maaltijd voor te zetten, moksi alesi!

Roy Zondervan vertelt
 

De zieke raaf
 

We hebben eerst op en rond het erf wat rondgekeken. Twee kleine hondjes, een toekan, een papegaai, een gewonde jonge raaf(ara) die verzorgd wordt door Roy, een zapakara die vaak even op bezoek komt, bloemen, vlinders, plantjes en hangmatten. Het resort is niet groot en ook niet luxe, maar er heerst een weldadige rust, de sfeer is gemoedelijk en je vindt er alles wat je nodig hebt. Na het eten kregen we geschiedenisles. Roy kon niet met ons mee wandelen door Groningen, dat laat zijn gezondheid nog niet toe. Hij kan prachtig vertellen en weet ontzettend veel van de geschiedenis van Groningen. We keken naar een oude plantage kaart van het ‘Rijke’ Suriname en waren allemaal geboeid door het verhaal. Niet te lang, niet te kort.

 

Groningen We zijn langs de rivier naar het plein gelopen. Op de pas gerestaureerde steiger heb je een prachtig uitzicht over de brede rivier en het waait er lekker. Op een groot bord naast het theehuis, een mooie koepel, staat informatie over de zeekoe of lamantijn die voorkomt in de Saramaccarivier. Het zijn schuwe dieren, we hebben er dan ook geen een gezien.

Het plein was prachtig, alle bomen stonden in volle bloei. We hebben alle monumenten bekeken, nu toch met hele andere ogen door de pas verworven kennis. Het was droog en heet. Omdat we ons natje en droogje al bij Roy hadden gehad, hebben we de River Breeze, het restaurantje op het plein, niet bezocht. We zijn langs de gevangenis gelopen, die pas sinds enkele maanden niet meer wordt gebruikt. Het is een onooglijk scheefgezakt gebouwtje met twee cellen. Er zaten tot begin van dit jaar soms maximaal acht gedetineerden. Er zijn plannen om het gebouw te restaureren en er een restaurant en informatiecentrum van te maken. Ik hoop echt dat het gaat gebeuren, het zou een aanwinst zijn.

De gevang

We zijn langs de begraafplaats gekomen waar in de zomer van 2011 de stoffelijke resten zijn opgegraven van de Nederlandse gelukzoekers. Ze kwamen in 1845 en velen zijn kort na hun aankomst overleden, waarschijnlijk een epidemie. Er wordt nu DNA onderzoek gedaan. In het najaar van 2011 is de Groningse (Nederland) archeoloog Beno Hofman hier geweest en heeft een driedelige televisieserie gemaakt over de relatie tussen de beide 'Groningens'.

Meer hierover kunt u lezen op www.benohofman.nl

 

Gewoon Groningen.

Zoals ik al eerder opmerkte valt er niet echt veel te beleven en is ons Groningen hier in Suriname zeker niet te vergelijken met de gelijknamige bruisende studentenstad in Nederland, maar wat mij betreft is het alleszins een bezoekje waard. Vooral als je belangstelling hebt voor de geschiedenis van Suriname. Ik kom altijd tot rust als ik er ben en ik voel me er goed. Het is erg mooi, de mensen zijn vriendelijk en gastvrij en ik geniet altijd weer van het historische rondje. Geen spektakel, geen toeters en bellen, gewoon Groningen.

 

Bedevaartsoord
 

Bedevaartsoord Onze rit naar huis voerde ons over het Garnizoenspad en omdat we nog genoeg tijd hadden zijn we de Henri Fernandesweg ( in de volksmond Weg naar Zee) opgereden. We hebben een kijkje genomen bij het openluchtcrematorium van Suriname, aangelegd in 1968, vlakbij zee en het spoelt nu bijna weg. We zagen dat er een klein stukje landinwaarts inmiddels een begin is gemaakt met de bouw van een nieuw crematorium. Niet ver van het crematorium is een bedevaartsoord aangelegd voor gelovige Hindoes. Er staan een aantal enorm grote kleurige beelden van Hindoegoden. Iedereen mag het bedevaartsoord bezoeken, als je je maar respectvol gedraagt.

 

Brandstapel bij het crematorium


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar huis Tijd om naar huis te gaan. We rijden achter een klein vrachtwagentje volgepropt met koeien. Dat zal je in Nederland niet vaak zien.  

Ik was benieuwd naar de reacties van ‘onze jeugd’ op de achterbank en heb de nodige en waarschijnlijk ook onnodige vragen op ze afgevuurd. Tja, ik ben moeder en mijn jongens wonen niet echt in de buurt, dus ik geef toe dat ik misschien een beetje misbruik heb gemaakt van de situatie, want ‘de jeugd’ kon natuurlijk geen kant op. Gelukkig bleek onze jeugd lief en begripvol, met moeders aan de andere kant van de grote plas en een moederlijk vragenrondje konden ze wel waarderen. Ze waren heel tevreden over ons uitstapje naar Groningen, hadden zich geen moment verveeld, waren onder de indruk van meneer Roy en zijn verhaal en van alles wat ze gezien hebben. In Nederland hoor je vaak: ‘Er gaat niets boven Groningen’. Ik ben het er helemaal mee eens.

Wilt u een bezoek brengen, eten of logeren bij Roy Zondervan? Graag volgens afspraak.  http://www.saramaccainsuriname.com 

 

SWIT' KONTREN : Gluren bij de buren

Het is ontzettend lang geleden dat ik via mijn blog een teken van leven heb gegeven. Deze maand mocht ik voor het eerst schrijven voor dagblad 'De Ware Tijd'. Iedere derde donderdag van de maand kun je een prachtige toerisme bijlage vinden in DWT Het heet SWIT'KONTREN.

 

DWT is ook online te lezen, maar jammer genoeg  kan ik  Swit Kontren nergens terugvinden. Ik plaats daarom mijn artikelen en foto's op mijn blog, want ik wil  ze ook graag delen met 'mijn mensen in Nederland' die geen krant kunnen kopen.

 

"GLUREN BIJ DE BUREN'  is een vaste rubriek waarin een inwoner van Suriname ons laat meekijken, of gluren, naar een van de buurlanden.

Gluren bij de buren.

Tekst & Beeld: Ineke Oudekerk

 

Naam: Franklin Ronald Levenswaard
Waar: Macapá, hoofdstad van de staat Amapá in Brazilië
Wanneer: 7 dagen in oktober 2011

 

'In gluren bij de buren mogen we vandaag meekijken door de ogen van reiziger Frank, beter bekend als Biga.'  

 

 

'Goedemiddag Biga, fijn dat ik op bezoek mag komen en dat jij je reiservaring met ons wilt delen. Heb je al veel van de wereld gezien?’
‘Niet echt, ik ben lang geleden naar Brits Guyana geweest en naar Frans Guyana en een keer naar Trinidad.  Dit was mijn eerste en enige trip naar Brazilië.  Ik blijf in de buurt zal ik maar zeggen’

 

‘Wat ging je doen in Brazilië?‘
‘Ik ben percussionist en ging met een paar collega’s optreden op een groot festival in Macapá. Dat was echt leuk, behalve veel andere muzikanten en instrumentenbouwers, waren er ook veel mooie danseressen en kunstenaars en rodeorijders. Ik hoefde me daar echt niet te vervelen boi.'

‘Ben je met het vliegtuig gegaan?’
‘Haha, nee we zijn met de auto gegaan. Dat was me een reis hoor. We zijn twee dagen onderweg geweest en ik heb van elke minuut genoten.’ 

‘Ik had geen idee dat je ook met de auto naar Brazilië kunt, kun je iets vertellen over de reis?’
‘We zijn heel vroeg in de ochtend met de bus naar Albina gereisd en daar zijn we met de boot overgestoken naar St. Laurent waar we door onze reisleider werden opgepikt met de auto. We hebben de hele dag gereden en laat in de middag kwamen we aan in St. George. Daar zijn we met een klein bootje de rivier overgestoken naar Brazilië, naar de stad Oiapoque waar we ook de nacht hebben doorgebracht in een heel mooi hotel. De volgende ochtend vroeg zijn we met zijn allen in een grote bus gestapt en naar Macapá gereden. De reis was lang, maar machtig mooi. Het eerste stuk van de weg was nog bauxiet, maar verderop was het geasfalteerd.  Het ging berg op berg af door de bossen. Heel mooi. In de vooravond waren we bij ons hotel in Macapá.'

‘Wat was je eerste indruk van de stad?’
‘Een grote stad, met veel gebouwen, winkels, restaurants en cafés. Vriendelijke mensen en veel mooie vrouwen, maar je vindt niet gemakkelijk iemand die Engels spreekt. Ik spreek geen Portugees, dus praten deed ik maar een beetje met handen en voeten. De eerste dag ben ik al naar de rivier gegaan. Ik was nog maar een kleine jongen toen ik mensen hoorde praten over de Amazonerivier, toen al wenste ik dat ik ‘m ooit zou zien. Nou het is gebeurd, ik heb het nu met mijn eigen ogen gezien. Echt prachtig en breder dan ik dacht en de golven waren ook behoorlijk hoog. Ik was onder de indruk man, echt blij, echt blij.’

‘Wat een prachtig verhaal Biga, ik krijg gewoon zin om deze reis ook een keer te maken. Lijkt Macapá een beetje op Paramaribo en kun je het landschap daar en hier met elkaar vergelijken?’ ‘Nou, toch wel een beetje hetzelfde, maar ook anders. De bergen die ik onderweg zag, heb ik hier nooit zo gezien, maar Macapá is een grote stad aan een rivier en ze hebben ook een waterkant met eettentjes en muziekbandjes. Het lijkt op onze waterkant. Ik heb lang niet alles gezien, het is een grote stad en ik was er maar zeven dagen. Ik hoorde dat daar ook een fort is net als bij ons, maar daar was ook geen tijd voor jammer genoeg. Ik vond de straten daar wel veel netter dan bij ons, goed geasfalteerd, veel breder ook en met voetpaden.'

'Voelde je je ook echt gast of toerist op de plaatsen waar je geweest bent? ‘Jazeker man. In de hotels en restaurants was iedereen echt behulpzaam en ik heb veel mooie dames gezien. Boi, ik heb mijn ogen uitgekeken!'

‘Heb je in de stad zelf ook nog een trip gemaakt, misschien via een reisorganisatie?’
‘Nee, niet via een reisorganisatie, die zijn er vast wel, maar ik heb ze niet gezien. We hadden natuurlijk onze eigen gids die alles geregeld had voor ons. Ik ben wel naar een Indiaans museum geweest in een heel groot gebouw. Dat vond ik een heel mooi uitstapje en ook leerzaam. Ik heb me echt geen seconde verveeld.'

‘Heb je daar iets gezien waarvan je denkt dat zouden we in Suriname ook moeten hebben?’
‘Haha ja, een grote boot die naar Belém vaart. Een soort ‘busboot’ kan je zeggen. Aan boord allemaal hangmatten. Dat lijkt me wel wat. Dan stap ik in Paramaribo in de hangmat en stap er in Nickerie weer uit.'

‘En wat heeft Suriname wel en Brazilië niet?’
‘Ik vond het eten daar ok hoor, ik klaag niet, maar toch, geef mij maar Sranan kukru!'

‘Zou je nog een keer terug willen?’
 ‘Zeker weten, liever vandaag dan morgen als het kan, maar dan met een beetje meer geld in mijn portemonnee en een beetje meer tijd.'

‘Wat was het allerleukste en wat was het minst leuke aan je trip?’
‘Alles was leuk, ik kan geen enkel nadeel bedenken. De reis was lang, maar heel gezellig. Nee echt, alles was leuk. Een tien met een griffel!’

‘Dankjewel Biga voor je prachtige verhaal. Die zoen van de juffrouw krijg je van mij!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nos Kasita deel 2.

Na ons eerste bezoek aan de kinderen van Nos Kasita en tante Lottie heb ik contact gehouden met tante Lottie. We kwamen er vandaan met het vaste voornemen om iets te doen voor de kinderen en dat is niet veranderd de afgelopen periode. Of misschien toch, we zijn nu nog vaster van plan om alles te doen wat in ons vermogen ligt om tante Lottie en de kinderen te helpen aan een nieuw thuis. 

Hoe gaat het nu?
Ik heb vandaag nog met tante Lottie gesproken en het gaat, weliswaar naar omstandigheden, goed met haar en de kinderen. Lottie kon de eerste week na de brand niet eten, drinken of slapen, maar dat gaat gelukkig de goede kant op.  Ze zegt zelf: ’Ik ben alweer  50% de oude.’  
De kinderen maken het gelukkig ook goed. Ze zijn blij met een dak boven hun hoofd. Ze krijgen hun ‘natje en droogje’, ze hebben ruimte om te spelen, maar……………! Ja er is een maar. Wat ze heel erg missen is THUIS! Dat is wat de kinderen aldoor vragen aan Lottie. ‘Mamma wanneer mogen we weer naar huis?’ Begrijpelijk, heel begrijpelijk deze vraag van de kinderen. Lottie heeft helaas geen antwoord voor ze, nog niet. De regering heeft beloofd te helpen, maar voor zover ik weet, zijn er nog geen concrete plannen.
  

Giften!                           

De dag dat de kinderen niet langer in Lelydorp kunnen bivakkeren nadert met rasse schreden. Er moet wat gebeuren. Ik heb mijn hoop gevestigd op de burgers van Suriname en Nederland. Tot nu toe is er nog lang en lang  niet genoeg geld binnengekomen voor een huis of een perceel.
Er is nu ongeveer  € 2300,- gedoneerd. Voor het laatste nieuws kunnen jullie kijken op: http://www.childwelfare.nl .
Er moeten enorm veel kosten gemaakt worden op het moment. Eten, drinken, kleren, schooluniformen, schoolspullen, container verschepen naar Suriname. Ik noem maar een paar. Een nieuw thuis lijkt nog mijlenver weg. Ik heb vragen gehad naar aanleiding van mijn eerste blog over Nos Kasita en ook in de wandelgangen geluiden gehoord, dat het geld misschien niet bij tante Lottie terechtkomt. Ik noem nog een keer de twee bankrekeningnummers waarop gestort kan worden.

Het geld dat op deze rekeningen wordt gestort, komt 100% zeker  ten goede aan de kinderen van Nos Kasita!!!

Nederland: Rekeningnummer 8999333 t.n.v. Stichting Nederland-Suriname CWF solidair o.v.v. Nos Kasita.                                           
Suriname: Rekeningnummer 1225.4.1056 van Nos Kasita Paramaribo.
  

 

Benefiet.

Jullie vinden het misschien ook leuk om te weten dat we hier in Suriname bezig zijn met de organisatie van een benefietavond in Nederland.

Mijn wens is een grote, grootse en spectaculaire rechtstreeks uitgezonden actie op de televisie, waarmee we een spectaculair groot bedrag binnenhalen voor deze kinderen die al zoveel tekort zijn gekomen in hun leven.

Mijn wens is dat ze weer een thuis krijgen.

Mijn wens is dat ze een thuisbasis hebben, waar ze in vrede kunnen opgroeien en leren, zodat later, wanneer ze volwassen zijn geworden, ook zij wat moois kunnen maken van hun leven.        

Zo’n benefiet avond organiseren kost veel tijd en voorbereiding. We hebben een aantal bekende en zeer getalenteerde artiesten benaderd en zij hebben allemaal enthousiast gereageerd. Ze willen graag helpen en dat vind ik geweldig!

Mijn wens is, dat mijn wens jullie wens wordt. Ik hoop dat we er met elkaar in slagen de kinderen van Nos Kasita weer een THUIS te geven. 

 

Oproep van tante Lottie!
Door de brand is tante Lottie al haar persoonlijke spullen kwijtgeraakt. Wat ze heel erg vindt, is dat ze geen namen, adressen en telefoonnummers meer heeft van vrijwilligers en stagiaires die in het verleden op Nos Kasita hebben gewerkt. Ook met mensen die geld of goederen hebben gedoneerd in het verleden kan ze geen contact meer opnemen. Er zijn geen tekeningen meer van de kinderen die ooit in Nos Kasita hun thuis hadden, maar nu hun eigen weg zijn gegaan. Alle foto’s zijn verbrand. Er is een aantal kinderen geadopteerd door Nederlanders, waaronder 1 bekende Nederlander vertelde ze mij. Ook deze mensen, de adoptieouders, kan ze niet meer bereiken. Tante Lottie vraagt een ieder die haar kent en een geschiedenis heeft met Nos Kasita om contact op te nemen met haar. Ze wil heel graag foto’s van de kinderen, foto’s van tekeningen, namen, adressen en telefoonnummers hebben. Ze heeft mij gevraagd om jullie dit te vragen. Alles kan worden gestuurd naar noskasita@hotmail.com.

Ik hoop dat jullie deze blog willen doorsturen of delen, zodat we heel veel mensen bereiken. Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen hier.     

Tot een volgende blog, tan bun,
Ineke Oudekerk.

 

 

 

KINDERTEHUIS AFGEBRAND!

NOS KASITA   
                                                                               
Maandagavond 29 juli 2013 las ik op het internet het vreselijke nieuws dat kindertehuis NOS KASITA tot de grond toe is afgebrand. In één klap zijn 85 kinderen en hun ‘moeder’ tante Lottie dakloos geworden. Het weinige dat ze hadden aan kleding en persoonlijke spulletjes………alles weg. God zij dank, mede door heldhaftig optreden van de zoon van tante Lottie en buren, zijn alle kinderen op tijd in veiligheid gebracht. Wat een ramp! Daar stonden ze dan, in het donker op straat. De meeste kinderen op blote voeten en in hun pyjama. Ik heb de Surinamers de laatste 2 jaar leren kennen als gastvrij en behulpzaam en gelukkig werd ook hier onmiddellijk met man en macht gewerkt aan de eerste opvang. Burgers kwamen met lakens, kleren en voedsel.         Het NCCR (Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing) heeft in eerste instantie de opvang geregeld. De kinderen hebben 2 nachten geslapen in het gebouw van de Kamer van Koophandel en inmiddels zijn ze overgebracht naar Lelydorp. Ze wonen nu in de Naks Volkshogeschool en mogen daar maximaal 3 maanden blijven.

 

Als er zoiets ergs gebeurt in je omgeving, zeker als het om kinderen gaat, wil je natuurlijk helpen. Ik heb contact opgenomen met Ploni Vermeulen, penningmeester van de Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair. http://www.childwelfare.nl/cwf/. Deze stichting ondersteunt tante Lottie al jaren. We hebben afgesproken dat de kinderen boeken krijgen uit onze webwinkel en dat ik een blog schrijf nadat ik tante Lottie gesproken heb, in de hoop dat zoveel mogelijk mensen tante Lottie en haar kinderen financieel gaan steunen. Na de nodige telefoontjes kwam ik uiteindelijk via de hulplijn terecht bij Sociale Zaken (SZ) en daar werd me verteld waar en wanneer ik de boeken kon afleveren en dat ik daar kon vragen of tante Lottie ons ook wilde ontvangen voor een klein interview.



Chevaro
 

Onze huidige guesthouse-gasten, Gijs, Vilia en Chevaro (11 jaar) hebben vorige week een bizarre ervaring opgedaan in Paramaribo. Een bedelende tandeloze moeder met een kindje van ongeveer 2 jaar, is op Vilia afgekomen en heeft haar gevraagd of ze haar kind met hen mee wilden nemen naar Nederland. De arme moeder heeft namelijk nog 3 kinderen en niet genoeg geld om alle kinderen te eten te geven. Zoiets is in Nederland natuurlijk ondenkbaar en ze waren er erg van onder de indruk. Ze willen heel graag iets doen voor Surinaamse kinderen die het moeilijk hebben en zijn met ons meegegaan naar Lelydorp. Chevaro had me al geholpen met het uitzoeken van leuke boeken en was ook erg benieuwd naar de kinderen van NOS KASITA.

Het gebouw waar de kinderen verblijven ziet er keurig uit. Veel gras, rustige straat, heel ruim en netjes allemaal. Het eerste dat je ziet is een soort grote hal en een bordje met DONATIES en een pijl. Voor het gebouw zaten twee bewakers in blauwe uniformen. Binnen zaten zes mensen achter een lange tafel. We waren de enige bezoekers. Ik vertelde wat we kwamen doen en vroeg of we tante Lottie konden spreken. Jazeker, we waren op de juiste plek en konden onze gift hier registreren, als we tenminste een legitimatiebewijs hadden. Harry had zijn rijbewijs bij zich. We mochten plaats nemen, alle vijf op een rij, het rijtje van zes zat tegenover ons achter de tafel. Harry vulde een ellenlang formulier in en ik maakte ondertussen een babbeltje met een van de dames en vroeg hoe het met de kinderen ging. Dat wist ze niet. Het waren namelijk geen vrijwilligers, zoals ik in mijn onschuld eerst dacht, maar medewerkers van de overheid, van Sociale Zaken. Ze kwamen dagelijks om de goederen in ontvangst te nemen en bemoeiden zich niet met de kinderen. Dat vond ik wel vreemd. Ik kan me voorstellen dat een paar extra handen heel welkom zijn als je voor 85 kinderen moet zorgen die net een afschuwelijke ervaring achter de rug hebben. Hoe dan ook, we mochten uiteindelijk onder begeleiding van een van de bewakers naar achteren lopen. Tante Lottie was inmiddels geïnformeerd over onze komst en wilde wel kennismaken. De boeken zouden later bij de kinderen worden gebracht.

Er speelden kinderen op het gras. We liepen naar de hal die als huiskamer dient. Deze hal zag er een stuk gezelliger uit. Overal zag ik kinderen: groot, klein, jongens, meisjes, verlegen, vrijpostig. Hier en daar lag wat speelgoed, een meisje was aan het vegen. Ik zag grote meisjes die het haar vlochten van kleine meisjes, heel gemoedelijk allemaal. Ik weet niet goed wat ik verwacht had, misschien bedrukte, angstige of zielige kinderen, maar dat was beslist niet het geval.  

 

 

 

Tante Lottie kwam naar ons toe en ik vertelde haar dat ik een blog schrijf en vroeg of ik met haar mocht praten en haar verhaal op het internet mocht zetten, in de hoop dat er geld binnenkomt. Ze vond het goed. Ik had een paar vragen bedacht, maar kreeg niet de kans om ze te stellen. Het eerste wat ze zei was: ‘We moeten gauw een nieuw erf, een nieuw pand. Niet van de overheid, maar van onszelf. De kinderen willen bij elkaar en b mij blijven.’ Vervolgens sleepte ze stoelen voor ons aan en ging verder met haar verhaal. Het was voor ons allemaal overduidelijk, hoewel we haar voor het eerst zagen, dat ze nog behoorlijk ontdaan en van slag was door alles wat er gebeurd is.



Tante Lottie is 27 jaar geleden begonnen met de opvang van kinderen die nergens anders terecht konden. Ze heeft ze stuk voor stuk liefdevol opgenomen. Ik weet inmiddels dat dit niet overal gebruikelijk is in Suriname. Veel kindertehuizen kiezen de ‘goede’ kinderen. Tante Lottie is niet selectief. Ieder  kind dat haar hulp nodig heeft, kan bij haar terecht. Er is zelfs een tijd geweest, dat er veel meer dan 85 kinderen onder haar hoede waren vertelde ze ons. Er zijn maar een paar medewerkers. Er komen ’s morgens drie dames en ’s middags komen er drie anderen. Voor de nacht zijn er ook twee helpers. Verder zijn er gelukkig nog de vrijwilligers en stagiaires die helpen.

Terwijl we zaten te praten, kwamen er af en toe kinderen naar haar toe om iets te vragen. Alle kinderen noemen haar mamma, heel ontroerend. De kinderen voelen zich prettig en veilig bij hun ‘mamma’ en waarschijnlijk maken de kinderen daarom nauwelijks een gestreste indruk, ondanks de vreselijke brand. Van mij krijgt tante Lottie een 10 met een griffel en een dikke zoen!

We zaten al een hele poos gezellig in een kringetje en er waren nog steeds geen boeken in zicht. Ik vroeg aan tante Lottie of zij misschien wist waarom het zo lang duurde. Ja dat wist ze. De boeken werden niet aan de kinderen gegeven, die gingen naar het magazijn. Alle goederen en levensmiddelen die binnenkomen worden door de mensen van Sociale Zaken in ontvangst genomen, geregistreerd, opgeslagen in het magazijn en beheerd. Zelfs het geld wordt in beslag genomen. Wij wilden de boeken natuurlijk graag zo snel mogelijk aan de kinderen geven, dus ben ik aan de medewerkers van SZ gaan vragen wanneer de boeken bij de kinderen werden gebracht. Ik kreeg te horen dat de boeken naar het magazijn zouden gaan, dat de magazijnbeheerder nog moest tekenen voor ontvangst en dat later, op een door SZ gekozen tijdstip, de boeken dan uiteindelijk bij de kinderen terecht zouden komen. Ik heb erg moeten aandringen om de boeken direct bij de kinderen te krijgen. Gelukkig wilde SZ voor deze ene keer een uitzondering wilde maken, mits tante Lottie schriftelijk toestemming gaf. Dat deed ze graag, bovendien moest ze toch al een wandelingetje maken richting magazijn, zo vernamen we. Er waren namelijk voedingsmiddelen gedoneerd, die (inmiddels?) bedorven waren en de vraag aan tante Lottie was, wat er nu met het bedorven voedsel moest gebeuren. Tante Lottie gaf daarop het enige mogelijke antwoord en zei dat het bedorven voedsel weggegooid moest worden. Toen moest ze dus even haar handtekening gaan zetten voor deze actie. Ik vraag me ten zeerste af of de bemoeienis van SZ de kinderen van NOS KASITA ten goede komt. 





Tante Lottie en Harry met de boeken.

Harry is meegelopen om de boeken te halen en wij hebben ondertussen een rondleiding gekregen. De slaapzaal en slaapkamers, de badkamers, we hebben alles gezien. Keurig allemaal! De jongens en de meisjes vertoeven in verschillende gebouwen. Het eten wordt voorlopig geregeld door SZ begreep ik, dus ze hoeven nu even niet zelf te koken. Eén jongetje hing aldoor aan mijn been en zei iets, wat ik niet kon verstaan. Uiteindelijk begreep ik het. Tante paard! Hij wilde paardje rijden op mijn rug, een ander ventje moest ‘optillen tante', dus ik heb ook nog de nodige lichaamsbeweging gehad. Er waren drie jochies die ik zo mee naar huis had willen nemen. Het duurde maar even en toen kwamen tante Lottie en Harry er al weer aan met de boeken. Lottie gaat de boeken netjes op een tafel uitstallen vertelde ze en dan wordt één van de grotere meiden verantwoordelijk, een soort 'biebjuf' en mogen de andere kinderen komen lenen. Ze was heel blij met de boeken. We hebben hartelijk afscheid genomen. We houden contact, dat is zeker. We hebben met onze gasten de hele dag en avond nog gepraat over NOS KASITA. Wij willen tante Lottie heel graag helpen. Hoe precies weten we nog niet, want wat is wijsheid, hier in dit land waar we de cultuur en de politiek maar mondjesmaat kennen. Dat we iets gaan doen is zeker. We kwamen thuis met een grote behoefte om deze bewonderenswaardige vrouw, die het nu zo zwaar heeft, te steunen en waar nodig te beschermen.

Voor wie wil helpen! 

Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair. http://www.childwelfare.nl/cwf/ 

Wat tante Lottie héél hard nodig heeft is financiële steun. Zodat ze zelf kan kopen wat er nodig is voor de kinderen in deze voor hen zo moeilijke tijd.
 

Een donatie is zéér welkom!

U kunt het overmaken op
rekeningnummer 8999333 t.n.v. Stichting Nederland-Suriname CWF Solidair o.v.v. NOS KASITA. 
 

Het rekeningnummer in Suriname: 1225.4.1056 van Stichting Nos Kasita in Paramaribo.
Op dit Surinaamse rekeningnummer doneert het Child Welfare Fund al ruim tien jaar elk kwartaal een donatie voor de kinderen van Nos Kasita.